“Waren je ogen groter dan je maag?” vroeg mijn moeder me vroeger als ik meer had opgeschept van mijn favoriete maaltje dan ik op kon. Het plezier werd nogal bedorven door de laatste happen die ik met lange tanden naar binnen werkte. Dat is ook een beetje het geval met de cd van Mysterell, met één verschil: doordat Mysterell zich niet kon inhouden, zit ik me wat moeizaam door de laatste nummers te werken. Da’s trouwens wel doodzonde, want Mysterell is eigenlijk prima. Mysterell is, op wat achtergrondvocalen van een dame na, een volledig eenmansproject van Torben Lysholm. Voorheen was deze Deen gitarist in het trio Pangea, nu is hij soloartiest in de meest letterlijke zin van het woord. Niet dat dat te merken is, want het zijn wel degelijk samenhangende songs en geen gitaarsolovehikels. De stijl ligt ergens in de buurt van Giant, de band van meester-sessiegitarist Dan Huff. De songs zijn bloedcommercieel zonder te braafjes te worden, met een echte groove, stevige gitaren en een rauwe stem, ergens tussen diezelfde Dan Huff en David Coverdale. En dat alles in een glasheldere productie, uiteraard ook weer van Lysholm zelf. Zoals gezegd drijft hij het net iets te ver door. Weliswaar is de cd nu met 45 minuten niet eens aan de lange kant, maar een paar powerballads minder had wel geholpen in het evenwicht van deze plaat. Ondanks dat minpuntje is dit een cd die dik de moeite waard is, in een stijl die je nog maar zelden hoort.
mij=Frontiers