Doves – Some Cities

In 2000 debuteerden zowel Coldplay als Doves met lieve liedjes. En in 2002 brachten ze allebei hun tweede album uit. Dankzij de mooie piano-meezinghits op A Rush of Blood to the Head knalde Coldplay naar de eredivisie van de internationale popmuziek, terwijl het sfeervolle The Last Broadcast op ons Europese vasteland nauwelijks aansloeg. De wereld is niet altijd eerlijk. Dit jaar is de Britlove-oorlog er wéér, want de nieuwe Coldplay volgt in juni. Nou ja, oorlog. De vergelijking is wat gezocht, want Doves wordt nooit glad genoeg voor Sky Radio. Beeldschoon is het wel. Nou ja, op de enigszins vervelende single “Black and white town” na dan. “One of these days” is werkelijk verbijsterend mooi, al helemaal akoestisch (zie onder). “The Storm”, “Snowden”, “Walk in Fire”, ik weet zeker dat ik dit de komende jaren opnieuw blijf draaien. Niet te vaak, maar wel met liefde. Net als de vorige albums. Want debuut Lost Souls zet ik ook al drie jaar af en toe op. En de b-kantjes van de singeltjes ook. Heerlijke ontbijtmuziek. Eigenlijk maakt de groep uit Manchester nu al drie keer hetzelfde album, vol melancholische maar toch leuke gitaarliedjes met een lekker volle galm, waarvan er telkens een paar echt van wereldklasse zijn. Houd je van Travis, Mercury Rev of de Delays, of ben je een Thirteen Senses– of Keane-bakvis die opgevoed moet worden, dan wordt het tijd dat je deze band leert kennen. Voordat hij in juni weer onder al het Coldplaygeweld sneeuwt. Als de duiven het lef hadden gehad een meezingbaar “Yellow”-achtig nummer op te nemen, waren ze trouwens allang doorgebroken.

mij=Heavenly / EMI