“Als God weer eens leuks wat weet..”. Zo reageerde een vriendinnetje van me die ik mailde dat Hij Neal Morse opgeroepen had Spock’s Beard te verlaten en zijn weg als Born Again Christian solo te vervolgen. Dat Spock’s Beard meer was dan Neal Morse met band bleek niet veel later wel uit Feel Euphoria. Eigenlijk was dat album niet eens minder dan de laatste albums van Spock’s Beard met Morse. Je hoorde wel dat de band zoekende was. Ik was zelf niet helemaal overtuigd van de stem van D’Virgilio. Op zijn soloplaat NDV ging deze me naar verloop van tijd ook irriteren. Maar op die soloplaat hoorde je ook de potentie van Nick terug als songwriter. Octane toont aan dat hij de afgelopen jaren dat hij op ‘eigen’ benen staat er op alle punten beter op is geworden. Op de Spock’s Beard met Neal Morse platen zong Nick vaak de hogere tweede stem, nu op Octane zingt hij meestal een stuk lager. Af en toe (in ballad “I Wouldn’t Let It Go”) doet hij zelfs aan John Bongiovi denken. Gelukkig volgt daarna gelijk beuker “Surfing Down The Avalanche”. Want naast nog een ballade zoekt Spock’s Beard rustig verder naar een nieuw geluid op Octane. En dat is maar goed ook, want het werd bij de laatste Spock’s Beard met Neal Morse albums (en eigenlijk ook zijn soloalbums One en Testimony) een herhaling van zetten. Ik ga dat vriendinnetje van me maar eens mailen en zeggen dat we weer eens een concert van Spock’s Beard moeten meepikken. Blijkbaar had Hij nog wel wat leuks voor ons petto.
mij=Inside Out / Suburban
Dan zal ik voor 15 maart gaan, in de Boerderij (Zoetermeer) samen met Kino. 😉
Octane is zeker geen slecht album geworden. zelfs een beetje “rauwer” dan we van jongens gewend zijn.
Bah, wat een vervelende line-up 🙂