Op 27 februari verscheen er hier een recensie waarin ik een avondlijke autorit van Arnhem naar Nijmegen beschreef. Ik verzuimde te melden dat dit ging om een sollicitatiegesprek. Ik kan je nu vertellen dat ik het geworden ben. Het gevolg is dat ik nu elke morgen om zes uur opsta. Eerlijk is eerlijk, het is vroeg. Het gevolg is dat ik slaapdronken richting Nijmegen rijd. Onderweg passeer ik het Gelredome. Je weet wel dat stadion van dat clubje in geel en zwart en dat stadion waar soms megaconcerten plaatsvinden. Zo is er in juli een optreden van Coldplay. Een band die onder critici niet meer hip is, maar die ik nog steeds leuk vind. Alhoewel zo’n groot stadion van mij nou ook weer niet hoeft. Ik zat me, terwijl het uit Seattle afkomstige Crystal Skulls, door mijn auto galmde, te bedenken dat dit bandje eigenlijk best in het voorprogramma van ze zou kunnen spelen. Er zijn namelijk wel raakvlakken. Het leuke is echter dat ze net wat vrolijker klinken. Het neigt naar dat andere leuke Amerikaanse bandje The Shins. Ik ben dus enthousiast en heb als bewijs dat ik na vierendertig minuten – toevallig de lengte van deze cd – als een ander mens uit mijn auto stap.
mij=Suicide Squeeze / Konkurrent
Ik hoop maar dat je je ogen goed openhebt als je zo slaapdronken rondrijdt. Gelukkig woon ik aan de andere kant van het land 🙂
Plop.
Mijn ogen heb ik dan wel open, maar verder duurt het mij even voordat ik functioneer. 🙂