In deze tijden van flitsende websites en ‘oude’ media die steevast achter de zaken aan hobbelen zou je je af kunnen vragen waarom iemand in vredesnaam de moeite neemt om een nieuw tijdschrift in het leven te roepen. Blijkbaar is er toch nog wel enige vraag naar het ouderwets omslaan van gedrukte pagina’s en dus werd ik onlangs verrast met de eerste officiële uitgave van Punk Rock Confidential. In een wereldje dat al sinds mensenheugenis gedomineerd wordt door het befaamde Maximum Rock n’ Roll is zo’n nieuw initiatief stukken gedurfder dan je zou zeggen. Gelukkig doet PRC haar uiterste best om een eigen draai te geven aan het concept van punkmagazine. Waar MR&R toch vaak verzandt in volstrekt onbegrijpelijk krakersgebrabbel en opruiende punkkretologie kiest PRC voor een wat luchtigere aanpak. Geen vermoeiende politieke boodschappen of veganistische ellende, de moderne punkrawker heeft daar toch helemaal geen zin meer an. Nee, eerder hippe en makkelijk toegankelijke flarden van artikelen die vooral de nadruk leggen op de ‘coolness’ van de bandjes en niet veel dieper gaan dan de lievelingskleur van de gitarist. Reportages over punkbruiloften, backstage-kiekjes, alles is makkelijk toegankelijk en wordt in hapklare brokjes opgediend. Het meest interessante zijn misschien de volop aanwezige advertenties, waardoor in rap tempo een inzicht verkregen kan worden in de op stapel staande releases. Verder is de objectiviteit ver te zoeken, alhoewel, dit kan het blad niet eens kwalijk genomen worden: nergens wordt ook maar enigszins gepretendeerd meer te zijn dan een vrolijk promoblaadje. Eigenlijk bevestigt het vooral wat al lang duidelijk is, tegenwoordig ben je een punk wanneer je blauw haar hebt en een ring door je neus, verder maakt het allemaal geen donder uit. Vanuit dat oogpunt is Punk Rock Confidential de Hitkrant van de punkrock en ook daar is ongewijfeld een aanzienlijke markt voor.
mij=Punk Rock Confidential / Sonic