Het was bij ons op de middelbare school niet zo moeilijk om een beetje vrouwelijke aandacht te krijgen. Met enkele oefenruimtes en veel muzikale activiteiten was er een zeer vruchtbare bodem voor schoolbandjes en wanneer je daar in speelde zat je geramd. Want naast al dat muzikale talent liep er ook net zoveel groupiemateriaal rond. Van die lieve hockeymeisjes in hun ‘alternatieve-periode’, u kent het wel: dr. Martins aan de voeten, zwartgeverfde haren, soms een kittig knopje door de neus, dat werk. En daar hadden wij helemaal geen problemen mee! Iedere band had zo zijn eigen posse met bevallige meisjes en stoere wannabe-rockers. Dat diezelfde meisjes een jaar later gewoon netjes, zoals papa en mama, gingen studeren en lid werden van het corps was ook eigenlijk wel te verwachten, maar goed, voor dat moment was het mooi. Tsunami Bomb heeft het wat dat betreft stukken beter begrepen. Zij hebben simpelweg een van die meisjes achter de microfoon geposteerd, en verrek: ze kon nog zingen ook! Op de DVD Live at the Glasshouse zien we een oogstrelende dame die hard haar best doet om met de grote jongens mee te mogen spelen. Het gaat haar aardig af, alhoewel haar engelenstem net iets te vaak ondergesneeuwd raakt onder het gitaargeweld. Toch geeft de DVD een prima beeld van een intiem en spetterend live-optreden, nu eens niet in een bombastische zaal opgenomen, maar in een knusse omgeving met enkel die-hard fans. Tsunami Bomb bevestigt met deze sublieme registratie haar naam van zeer sympathieke en keihard werkende punkband. Maar toch, het blijft een lekker ding…
mij=Kung Fu / Suburban