Crain – Speed

Voetbalanalisten doen altijd hun uiterste best om hun objectiviteit te bewijzen middels hun voorkeur voor clubs. Zelden zul je ze horen bekennen dat ze voor Ajax of Feyenoord zijn, nee de grote geesten van de voetbalwereld hebben hun hart verkocht aan clubs als Sparta, AFC en Heracles. In de muziekwereld is dat niet veel anders. Menig bandje claimt zijn inspiratie te putten uit een of ander obscure legende uit het (verre) verleden. En een van die legendes is het Amerikaanse Crain. Eind jaren ’80, begin jaren ’90, bedienden zij een zeer selecte groep van hardcore liefhebbers. Als een soort mosterd voor de maaltijd bleek de wereld nog niet geheel klaar voor hun punk-grunge en dus werden van de debuutplaat (vinyl uiteraard), Speed, niet meer dan duizend exemplaren geperst. Toch wordt de band heden ten dage opvallend vaak aangehaald als inspiratiebron en grondlegger van het genre. Net zoals er in Nederland tienduizenden mensen rondlopen die beweren dat ze bij het roemruchte concert van Nirvana in Paradiso waren, is ook Speed opgeblazen tot mythische proporties. Gelukkig voor al die mensen die het al die tijd met een cassettebandje moesten doen is het album nu, dertien jaar later, alsnog in een grote(re) oplage en geheel digitaal verkrijgbaar. Maar stelt u er zich niet al te veel van voor. De door Steve Albini geproduceerde plaat is voor die tijd ongetwijfeld erg revolutionair geweest maar komt nu eerder over als een ietwat overbodige Fugazi/Minor Thread-kloon. Iets minder chaotisch en vals, maar ook beduidend minder aanstekelijk. De keiharde werkelijkheid van het heden achterhaalt hier onherroepelijk de romantisering van het verleden.

mij=Temporary Residence / Konkurrent