Mu – Out of Breach

mu-out_of_breach.jpgMu is eng. Ze is wat mij betreft de keizerin van alle onvriendelijke muziek in de wereld. Leden van death metal-bands die zingen over de pussende wonden die ze hebben overgehouden aan het offeren van hun milten aan de duivel: het zijn pasgeboren konijntjes vergeleken met Mu. ‘Welcome to Mu world, bitch!’, zijn de eerste woorden op dit tweede album van Matsumi Kanamori (en haar man Maurice Fulton), en de track die erop volgt doet je minstens om de tien seconden naar buiten kijken of zwartgeschubde draken niet het luchtruim hebben overgenomen en het einde der tijden nabij is. Ik denk dat je je alleen welkom kunt voelen in de wereld van Mu als je ervan houdt om voortdurend het gevoel te hebben dat je beslopen wordt. Wat niet wegneemt dat Out Of Breach een aantal spetterende momenten van hysterische klasse kent. “Tiger Bastard” is DFA-eske funkrock die een duistere nachtclub vol zich aan lelieblanke maagden verlustigenden zombies zou veranderen in een postapocalyptisch dansfestijn. “We Love Guys Named Luke” is een up-tempo punkrockopera om de A10 mee over te scheuren, uiteraard op de verkeerde rijbaan. En opgetogen clubhit “Paris Hilton” – die maar weer eens bewijst dat een liedje met een sirene zonder uitzondering een liedje is om de rest van je leven te koesteren – bewijst dat het niet altijd zo huiveringwekkend is in de wereld van Mu. Maar als ze in het daaropvolgende nummer ‘I’m coming to get you!’ krijst voel je het alsnog langs je benen sijpelen.


mij=Output / PIAS

Een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven