‘Dude! hoe kom je aan deze gasten? Dit is vette shit!’ Ik zit met mijn luie bips op de bank met een grote bak tortillachips en een fles Lipton Ice op de tafel en een Xbox controller in de hand. Dit weekend zijn de chicka’s de hort op en dus is het weer eens tijd voor een ouderwets nachtje doortrekken. Gewapend met een voetbalspel en een vechtspel komen wij de nacht wel door. Dit soort mannendingen doe je natuurlijk niet met Sky Radio op de achtergrond en dus ligt er een fijne stapel schreeuwmuziek klaar om ons wakker te houden. Zo’n avond begint met enkele klassiekers zodat de sfeer er meteen goed in zit, om vervolgens over te gaan op het wat onbekendere werk. ‘Ik zou het ook niet weten, dude, waar is dat hoesje in vredesnaam gebleven?’ Het is ondertussen een uur of 03:00 geworden en we zijn toegekomen aan Refuse Regress, de eerste langspeler van het Nederlandse Omission. Althans langspeler, maak daar gerust snelspeler van, want de tien nummers worden er in minuut of twintig doorheen geramd. Maar wat een vette shit! De tortillas vliegen hier door de lucht en ik knijp mijn arme controllertje zo hard fijn dat ik dikke blaren op mijn game-vingers krijg. Doe mij nog maar een repeatje want hier lust ik wel pap van! Dit is hardcore zoals het bedoeld is, geen tierelantijnen maar puur, snoeihard, melodieus en perfect voor een heerlijke shot adrenaline. Omission sleept mij door de nacht en ik denk dat ik er makkelijk nog een dagje aan vast kan plakken.
mij=Reflections / Bertus
Damn wat een coole recensie. Krijg helemaal zin in omission+bier+chips+nintendo (helaas geen xbox voor ons). Had nog niet aan deze combinatie gedacht!
Toevallig, eind jaren 80 was er een metal band uit Nederland die Omission heette en 1 behoorlijk goede plaat maakte. Kwamen uit Kampen of zo geloof ik… apart bandje was dat.
Jeeh voor Omission!