Eens in de zoveel tijd maak ik met twee vrienden een grote stad onveilig. Dit in een kader van een eeuwige afscheidstournee van een van die vrienden die de Grote Stad achter zich liet en terugkeerde naar een veilige Twentse Moederschoot. Typisch gevalletje van buitensporig offeren aan Bachus en de meeste van die avonden eindigen dan ook is een toestand die hoogst inadequaat als vaag te omschrijven. Zo bleek ik de dag na de Amsterdamse Avond, waar we onverwacht London Calling bezochten, in het bezit te zijn van debuut-cd van The Stands, All Years Leaving. En daar waar de rest van de optredens in een alcoholische mist weggezonken waren, stond me het optreden van The Stands me nog helder voor ogen. Want hoewel geplaagd door de nodige technische perikelen gaven ze een gloedvol concert waaruit bleek dat een bandje uit Liverpool ook goed de weg weet aan de Amerikaanse Westcoast. En dat is exact de plek waar The Stands tweede werkje Horse Fabulous ook vertrekt. Maar men heeft de blik nu op het oosten gericht en dat maakt dat Horse Fabulous een prettige mengeling van (Amerikaanse) roots stijlen heeft. Beetje Dylan, beetje Band, beetje Beach Boys, beetje Byrds en vooral veel Stands . Je moet er alleen even wat moeite voor doen voor Horse Fabulous dat allemaal loslaat. De plaat is minder makkelijk en minder toegankelijk dan debuut All Years Leaving. Maar dat maakt’em niet slechter. Integendeel zelfs. Dit moesten ze daarom maar weer eens live komen brengen. Maar dan zonder technische problemen. Dan zal ik wat minder drinken dan de vorige keer…
mij=Echo / PIAS