Iedere keer ben ik er bang voor, maar keer op keer kan ik tot mijn grote genoegen constateren dat het toch allemaal weer goed is gekomen. Want het komt nog wel eens voor; dan ben ik jarenlang bewonderaar geweest van een bandje en komen ze opeens enkel nog maar met rukplaten op de proppen. The Hellacopters bijvoorbeeld, zij stonden steevast model voor heerlijke ouderwetse rawk en zijn – al vind ik het nog steeds vreselijk om toe te geven – afgezwakt tot een soort Scandinavische Rolling Stones. Een icoon en vermeende zekerheid die je zomaar keihard laat vallen, daar word je als liefhebber niet vrolijk van. Maar dan is daar altijd uit onverwachte hoek een straaltje licht. Althans, onverwacht, dat valt ook wel weer mee. Want natuurlijk komt de volgende sleazy rockformatie ook weer uit Scandinavië. Daar hebben ze namelijk schijt aan modieuze bandjes en doen ze gewoon lekker waar ze zin in hebben. Daar is Guns n’ Roses nooit uit de mode geraakt en staat Slash nog op een hoog podium. En dus spelen daar bands als Enemies, dat met Behind Enemy Lines een overdonderend goed album neerzet, barstensvol met rockcliché’s en poses die – raar maar waar – totaal niet irriteren. Sterker nog, ik was er wel weer eens aan toe om omvergeblazen te worden door vlammende gitaarsolo’s en een echte schuurpapieren strot. Als die bejaarden van Guns n’ Roses deze plaat hadden gemaakt in plaats van de ellendige troep van Velvet Revolver hadden ze van mij een echte nieuwe kans gekregen. Maar wie heeft het eigenlijk nog over fossielen uit het verleden, naar de toekomst moeten we toe, en met een band als Enemies vind ik dat alleen maar een prettig vooruitzicht!
mij=Locomotive / Rock Inc / Bertus