Een paar maanden geleden werd ik nog negatief verrast met een compilatie cd van de vroege jaren van de Berlijnse punkrockabillies van Mad Sin. Naar mijn mening een nutteloos artefact dat zelfs voor de grootste fans niet meer dan mosterd na de maaltijd is. Hoe groot is dan ook mijn enthousiasme nu blijkt dat dit slechts een viezig voorgerechtje was op een heerlijke hoofdmaaltijd. Mad Sin heeft namelijk met Dead Moon’s Calling een verbluffend goede nieuwe plaat gemaakt. Na bijna twintig jaar trekken en sleuren in de gekrochten van de underground is er een nieuwe en verbeterde band opgestaan. In het jaar 2005 is Mad Sin godzijdank geen schim meer van het beperkte groepje prutsers die ze een jaar of vijftien geleden waren. Met een zeer uitgebalanceerd eigen geluid, wat nog steeds het beste te omschrijven valt als het midden tussen Rancid (vandaar ook de gastbijdrage van Lars Frederiksen) en The Living End, hebben ze mij nu definitief voor zich gewonnen. Zeer aanstekelijke melodieën die een intelligente draai krijgen door middel van de geslaagde grappen en dubbele verhaallijnen. Het o zo typische geluid van de contrabas is hier perfect op zijn plaats en neigt nergens naar een gimmick of een trucje, iets wat in het verleden nog wel eens het geval was. Maar bovenal is het allemaal ontzettend gemeend. Geen excuses over technische beperkingen, verslavingsproblemen of andere prietpraat, tegenwoordig staat de muziek bovenaan, met kop en schouders. En dat, beste mensen, werd potverdikkie eens tijd ook!
mij=People Like You / Suburban