Je vader had het er keer op keer over gehad. ‘Jongen steek toch niet zoveel tijd in de muziek en leer een vak! Word loodgieter, zoals ik, dan heb je altijd werk.’ Maar je wilde niet luisteren, vooral niet naar die ouwe zak, die iedere avond uitgeteld op de bank lag. Nee je was jong, wild en onbenullig en wilde het leven nemen zoals het was. En je wilde een bandje. Voor de vrouwen en het bier. Nu had je de tijd mee, het was immers 1978, dus met drie akkoorden en een volumeknop volledig naar rechts kon je een eind komen. Alleen had je verdomd weinig te zeggen. Dus schreef je maar nummers over sex, drugs, rock’n roll, poep en pies. Dat doet het altijd goed, want er zijn nog wel meer punks zonder een mening. Die koele naam, Peter and the Test Tube Babies, was tijdens een drankgelag verzonnen, dus wat kon er misgaan. En verdomd, je had inderdaad even het momentum en je bandje was in het begin van de jaren tachtig heusch succesvol! Je verkocht zelfs grote zalen uit. Maar 25 jaar later vind je jezelf terug, terend op die roem, in een stinkend punkhol met een omgebouwde kast als kleedkamer. Het bier is lauw en het zaaltje is half gevuld met verlopen punkerds die for old times sake nog eens komen kijken. Je platen kopen ze allang niet meer, want die zijn volstrekt inwisselbaar, dus je nieuwe plaat kon alleen nog bij een vaag Spaans label uitgebracht worden, waar jezelf eerst alle kosten voor moest ophoesten. De helft van je originele band is allang vertrokken omdat achter de vuilniswagen meer te verdienen is. En de vervangers blijven om dezelfde reden nooit lang hangen. Met een zucht hijs je je in je podiumkleding, giet nog een blikje bier naar binnen en bereid je voor op weer een avondje “Greatest Hits”. Misschien had je toch naar je vader moeten luisteren…
mij=Locomotive / Rock Inc. / Bertus