Toen ik hem de eerste keer voorbij hoorde komen op het flashding werd ik spontaan erg blij en enthousiast. Deze plaat wou ik wel eens in het echt horen en dan nog het liefste snoeihard uit de speakers. Op een mooie woensdagmiddag in september was de tijd er rijp voor. Vriendinnetje de deur uit, kat in de kattenbak, ramen en deuren dicht en blazen maar! Ik kan me namelijk altijd bijzonder verheugen op plaatjes met van die smerig vette gitaren en opruiende zangers. Niet iedere dag natuurlijk, nee zeg, waar ziet u mij voor aan, gewoon zo af en toe, op een woensdagmiddag. Free At Last paste precies in mijn cd-lade en dat hebben de buren geweten ook! Exact alle twaalf de nummers van de nieuwste van Stretch Arm Strong speelde ik af en toen was het klaar. Even helemaal uitgeleefd en daarna meteen weer over op de orde van de dag. Dat kan ook prima met deze plaat, waar je vooral niet te veel bij na moet denken en op zoek moet gaan naar ingewikkelde dingen. Het doet mij een beetje denken aan de tijd dat Papa Roach nog eens een plaat afleverde die mij blij maakte. Krachtpatserij zonder opsmuk, lekker meeblèren en zo af en toe zelfs de luchtgitaar weer eens uit het vet halen. Natuurlijk komt hij niet in mijn jaarlijstje, daarvoor is het allemaal te vergankelijk en te makkelijk inwisselbaar, maar dat betekent niet dat ik er niet tenminste één dag heerlijk van heb kunnen genieten. En het zou mij niet verbazen als ik, wanneer het weer een beetje bijtrekt en ik nog eens zomaar een dagje vrij heb, daar in de toekomst nog een best aantal daagjes aan vast plak.
mij=WPO Records