Een loungeplaat? Nee, geen loungeplaat. Maar die Yonderboi maakt toch loungemuziek? Ja, dat deed hij een aantal jaar geleden misschien wel, maar nu even niet meer. Hij heeft nu een dansbare popplaat gemaakt. De Hongaar László Fogarasi, waarvan iedereen het liedje met het ‘pabadam-pappam’-refrein wel kent, werd na het uitbrengen van zijn doorbraak-cd Shallow and Profound benaderd door Junkie-XL-Tom Holkenborg. Of hij hem wat adviezen mocht geven? Dat mocht heel erg en de productie van Yonderboi’s tweede werk kwam aldus in Tom’s handen te liggen. Op deze plaat geen deuntjes waarbij je achteroverhangend aan je cocktail kunt nippen, maar juist veel gitaargeluid, zang en lekker dansbare popliedjes, soms trip-hop, maar nog wel steeds met Yonderboi-stempel. Dat zijn bijvoorbeeld de intermezzo’s die je aan het denken moeten zetten: ‘How much can you take before you snap?’ en opnames van krassende kraaien, of Hongaars sprekende oude mannetjes. Wat mij betreft springen de liedjes “Were you thinking of me”, “Trains in the Night” en “Soulbitch” wat boven de rest uit, maar ze moeten wel in lijn met de plaat worden gezien en dan dendert het treintje lekker door. Alleen die vocalen in het eerste nummer zijn vreemd, een engelachtig stemmetje lijkt ‘All we go to hell’ te zingen, maar het kan net zo goed zo’n achterstevoren gedraaide opname zijn… Weird… Maar dat is die Hongaar ook wel een beetje.
mij=Mole / Coast to Coast
Prima plaat ja. Was nog wat beter geweest als het meer bij een stijl was gehouden; nu staat er trip-hop, semi-rock en lounge op de plaat.
Niettemin goed dat Yonderboi op tijd door heeft gehad dat de lounge dood is 🙂
nou nou. lounge dood? it’s a state of -mind- man. (ehem).
Anyway… Ik vind het juist wat te pop allemaal. Hoewel nummers als “before you snap” & “badly broken butterflies” wel het negativisme weerspiegelen wat je nodig hebt wanneer alles weer even te zinvol lijkt.
Yonderboi is gewoon de nieuwe Moby, geef het nou maar gewoon toe. Zelfde laptop, zelfde gitaar, zelfde slechte zangstem. En zelfs hetzelfde publiek, dat al vijftien jaar denkt dat het hip is.
Ik heb hem gister in Paradiso gezien en t was zooo super…zeker geen Moby! Het is apart zoals al gezegd is en ja…de 1 vindt dat geweldig en de ander noemt het ‘niet hip’…Lekker boeiend of het hip is of niet, ik heb een superavond gehad!
oja, nog iets 🙂 het is juist heerlijk dat het niet 1 stijl is; als je een brede muzieksmaak hebt kan je echt genieten van deze cd 😉
hij heeft een herkenbare eigen stijl, dat wel; supergoed 😀