Het is altijd zo makkelijk om een plaat genadeloos tot de grond af te branden. Ik stel mij toch even voor wat er allemaal aan vooraf is gegaan. Die jongens zijn elkaar ergens tegengekomen, bleken toevallig allemaal iets instrumentigs te doen en verrek, waarom ook, niet, ze beginnen een bandje. Enorme mazzelpikken die ze zijn, ze worden opgepikt door het hippe Nitro Records en ze mogen nog een plaaike maken ook. Wonder boven wonder worden er een paar van verkocht en voor ze het weten zijn ze al aan hun derde album toe. Ook nu weer rap de studio in, zestien snelle liedjes opnemen en als de sodemieter de plaat uitbrengen. Da’s toch alweer een flink verhaal, zo bij elkaar. Maar ja, wanneer dan blijkt dat het plaatje, laten we zeggen The Comfort Of Home van Rufio, een verwaarloosbaar niemendalletje is geworden, kan ik – de objectieve luisteraar (*kuch*) – er toch vrij weinig mee. Punkrock met metalriffs, snelle loopjes, melodieuze zanglijnen, grappige teksten, Blink 182, Sum 41, Saai, saai, al gedaan, saai, slecht uitgevoerd, saai, zeikerig. Typisch zo’n plaat die je níet onder de kerstboom wilt vinden. Hiervan heb ik er tot mijn grote spijt al honderd in de platenkast staan en die raak ik al nooit meer met een vinger aan, dat is wel weer eventjes voldoende.
mij=Nitro / Suburban
Sum 49?