Vanavond ga ik weer eens snookeren met een stel vrienden annex collega’s van lang geleden, waarvan ik de meesten al jaren niet meer gezien heb. Reuze gezellig, ongetwijfeld. Maar het niveau van het snookeren zal bedroevend zijn, want destijds snookerde ik drie keer per week, nu eens in de vijf jaar. Dat geeft niet, maar je moet er rekening mee houden. Net zoals een bandje er rekening mee moet houden dat ze bij een reünie de legende die ooit rond hen ontstaan is wel eens aan gort zouden kunnen helpen. Het is immers niet meer dezelfde band. Of misschien wel, maar was wat ze deden destijds leuk, maar inmiddels ingehaald door de ontwikkelingen. Dat laatste is het geval met “Night Of White Rock” van Mad Max. De meest succesvolle bezetting, met Michael Voss (Casanova, en verder vooral actief als producer, voor onder andere Biss), Roland Bergman, Jürgen Breforth en Axel Kruse (Jaded Heart) heeft weer een cd opgenomen. Het is allemaal best vergelijkbaar met het werk van destijds, maar het wil maar niet echt knallen. Het intro van opener “To hell and back again”, overigens een van de betere songs, doet even vermoeden dat het allemaal flink moderner is geworden, maar dat is een belofte die de rest van het album niet waarmaakt. Als het tempo wat hoger ligt wordt het nog best leuk, maar de momenten waarbij je even verrast rechtop gaat zitten zijn te zeldzaam op deze plaat. Als je ooit Mad Max-fan was moet je deze cd eens beluisteren. Voor mij is het vakwerk, maar niettemin een gevalletje “been there, done that”…
mij=AOR Heaven / Rough Trade