Werken tussen kerst en oud en nieuw, dat doen maar weinig mensen. Als ik even de mogelijkheid heb dan doe ik het wel. Ik vind het altijd zalig om rond die toch wel vaak jachtige dagen te werken. Kun je eindelijk eens dingen afronden zonder dat je continu ‘lastiggevallen’ wordt door collegae of externen. Afgelopen periode rond en na kerst en oud en nieuw moest ik wel werken. Ten eerste waren mijn vrije dagen op en ten tweede moeten er de komende maand allerlei rapporten opgeleverd worden waaraan data die ik moet produceren ten grondslag ligt. Aangezien er ook nog wel het een en ander geanalyseerd en daarna gemodelleerd moest worden was het zaak de gedachten er bij te houden. Dan is niet alle muziek op zijn plaats. Accurate, heldere en rake muziek wel. En laat dat nou zijn wat Tristeza al sinds hun oprichting in 1997 speelt. Ik was aangenaam verrast dat ze nog bestonden. Nadat Jimmy LaValle besloot zich fulltime op Album Leaf te concentreren dacht ik dat het wel afgelopen zou zijn met Tristeza. Niets blijkt minder waar. A Colores is zelfs een ijzersterk album geworden dat net als haar voorgangers volkomen aansluit op de naam van de band. Melancholische post-rock met een zeer grote rol voor Rhodes-toetsenwerk in vele pasteltinten. Als het daarbij bleef zou ik het denk ik snel te saai gaan vinden. Het zijn ook juist het opvallende – en afwijkende – drumwerk en de repeterende gitaren die strakke lijnen trekken om het toetsenspel heen, die A Colores de moeite waard maken. Zowel voor de voorgrond als voor de achtergrond.
mij=Better Looking / Sonic