Trespassers William – Having

trespasserswilliam_having.jpgDe bemanning heeft hem in de steek gelaten. Niet langer konden zij nog vertrouwen in de mistroostige kapitein die, in hun ogen, een dodemanskoers had ingezet. Hij vervloekt hen. Tiert als een dolleman woorden over muiterij terwijl hij zichzelf vastketent aan het stuur van zijn schip “De Melancholie”. Volle kracht voorwaarts loopt de verlaten schuit de anders zo rustige Baai Der Liefde binnen. De mistflarden kruipen soepel als waren het slangen door gescheurde zeilen en omstrengelen de masten. De Baai heeft hem in haar greep. Met een duivels gesis braken de golven hun witte schuimkoppen tegen de boeg. Kreunend en zuchtend ploegt het vaartuig zich dieper en dieper de Baai in. Uit het niets priemt een zonnestraal door de duisternis en verwarmt het verbeten gelaat van de kapitein. Zijn huid tintelt. Dwarrelend over de mist, gedragen door de wind kust haar stem zijn oor. Daar, gezeten vanaf een metershoge rots ten midden van het kolkende water, zingt zij hem toe. Al het andere geluid lijkt te verstommen. Heel de wereld had hij bevaren. Meerdere malen zelfs. Maar nog nooit was hij zo door schoonheid betoverd. De hemel breekt open en in het volle zonlicht laat hij het eindelijk allemaal gaan. Dikke tranen rollen over zijn rauwe zeemanswangen. De getergde kapitein heeft zijn Loreley gevonden. “De Melancholie” zucht een laatste maal…


mij=Nettwerk / Munich

Een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven