Het zou ook wel ‘ns leuk zijn als een IJslandse muzikant een “normale” plaat zou maken. Heeft IJsland bijvoorbeeld haar eigen Kane? Of staat er daar alleen maar intelligent gefröbel in de hitlijsten? Borko heet eigenlijk Björn Kristjánsson is ook geboren op het eiland. En inderdaad, hij heeft de IJsland-sound. Niet voor niets toerde hij al met Múm. Voor de liefhebbers, hij klinkt vooral als hun tweede plaat Finally We Are No One, met name in de gemoedelijk knarsende ritmes. Celebrating Life is, zoals de titel al doet vermoeden, een vrolijke plaat. De liedjes zijn eenvoudig mee te fluiten. Ik stel me zo voor dat, mocht hij met een grote band op het podium spelen, iedere muzikant op een speelgoedinstrumentje met de hoofdmelodie meejamt. Het slot van “Summer Logic” is in deze categorie het meest geslaagd, let op de vrije mondharmonica-improvisatie. Borko heeft er goed aan gedaan deze vrolijkheid wat tegenwicht te geven met behoorlijk wilde drumpartijen en van die post-rock-gitaartremolo’s. “Shoobaba” bevat zelfs een heuse gitaarsolo. Celebrating Life neigt niettemin af en toe naar geluidsbehang, ik zou bijvoorbeeld bijna vergeten op te merken dat er ook wordt gezongen. Soms niet meer dan ‘Doodoodoo’, in het nummer met de gelijknamige titel, elders serieuzer, zoals in het zwaarmoedig Sigur Rósiaanse “Spoonstabberinn”. Al met al verdient het album geen negatieve recensie. Daarvoor is Borko teveel meester achter de knoppen en in de arrangementen. Zo wordt luisteren haast een technisch genoegen.
mij=Morr / Konkurrent