Er klopt iets niet aan de dynamiek op de cd Don’t Pretend You Know Me van The Mojomatics. Ik denk in eerste instantie dat er iets mis is met mijn stereo-installatie. Ik schroef het geluid van cd-speler op tot het maximum, om dan de volumeknop van de versterker wat terug te draaien. Het maakt niet uit. Dan weet ik het ook niet. Tot ik het teksthoesje bij de cd lees. The Mojomatics hebben geen bassist. Dat is waar ook. Ik was even kwijt dat deze Italianen maar met z’n tweeën zijn, gitaar, drums, zang en een bluesharp. Dat is het. Ik heb de voorganger Songs For Faraway Lovers sinds het schrijven van de recensie niet meer uit de kast gehaald. Ik schreef dat ik de nummers net wat te eenvormig en de productie te braaf vond. En dan raakt een cd in het vergeethoekje. Tja. Tot ik zag dat ze in Nederland komen en de cd, die de aanleiding is voor die tour, op mijn deurmat viel. En wat blijkt: ze hebben naar mij geluisterd! De productie is vuiger. De sixties-beat-rock-sound is er nog steeds, maar de liedjes komen zo veel beter tot hun recht. Met deze cd, moet er in een wereld waar ook een band als The White Stripes succesvol is, toch een bescheiden plaats zijn voor dit tweetal. De cd-duur overschrijdt net de dertig minuten en lijkt me uitermate geschikt voor een vertaling op het podium. Waar je na afloop deze cd (of lp) meeneemt. Ga echter niet over de dynamiek klagen.
mij=Ghost / Sonic