A Peanut Butter Pudding Surprise?
Het is een hele tijd geleden dat My Morning Jacket in Nederland was. Dit terwijl Nederland het eerste land was dat My Morning Jacket oppikte en de potentie van de band zag. Na het verschijnen van hun debuut cd The Tennessee Fire in 2000 werd er uitvoerig aandacht besteed door Lola Da Musica, de landelijke dagbladen en Oor. De laatste jaren zijn ze hier echter niet meer te zien geweest. Helaas, want gezien de verhalen die uit Amerika komen is My Morning Jacket dé live sensatie van het moment. De jarenlange drukke tournees (143 optredens in 2002, 110 in 2003 bijvoorbeeld) en lange, bevlogen optredens hebben van MMJ een hechte liveband gemaakt. Het heeft ook zijn tol geëist. In 2001 verliet de originele drummer de band en in 2004 stapten de toetsenist en gitarist op. Vrienden van het eerste uur, maar ze konden de slopende tournees niet meer opbrengen. Na een stevige crisis is MMJ met de nieuwe muzikanten, toetsenist Bo Koster en gitarist Carl Broemel, echter muzikaal flink gegroeid.
Waren de eerste drie platen nog hoofdzakelijk geënt op Neil Young met Crazy Horse en The Band, met “Z” uit 2005 werd de muzikale horizon stevig verbreed. Op de in 2006 verschenen dubbel-cd en dvd “Okonokos” is goed te zien en te horen hoe goed MMJ live geworden is. Gijsbert Kamer van de Volkskrant noemt hen op zijn weblog, na hen gezien te hebben op SXSW in Texas, “De beste rockband van het moment”. Op hun nieuwe cd “Evil Urges” verbreden ze hun horizon nog veel meer. Hierop is te horen wat een enorme groei MMJ doorgemaakt heeft.
Zanger Jim James en gitarist Carl Broemel van My Morning Jacket hebben zich een paar dagen in Amsterdam verschanst om de Europese pers te woord te staan over de cd “Evil Urges”. Ik krijg een vriendelijke Carl te spreken.
mij=Interview: Eddie Baby. Foto's: Riny
Hoe is het om weer in Nederland te zijn?
Erg goed. Ik ben hier nog nooit geweest met de band omdat ik pas in 2004 bij MMJ kwam. Nederland was de eerste plaats, buiten Kentucky, waar ze toerden. Na “Z” zouden we weer naar Nederland komen maar Jim werd ziek, en tegen de tijd dat we weer op pad konden, kwam het er door rare planning e.d. helaas niet meer van. Ondanks dat ik tijdenlang heb aangedrongen om weer hier naartoe te gaan.
Jullie nieuwe plaat “Evil Urges” klinkt behoorlijk anders en avontuurlijker dan de voorgaande platen. Er worden stijlen aangeboord die ik voorheen bij MMJ nog niet hoorde. Kan je er wat meer over vertellen?
Hij is inderdaad nogal anders. We hebben in de bergen van Colorado, in the middle of nowhere, een studio gehuurd om aan nieuwe nummers te werken. Jim bracht 22 nummers aan en we brachten dat terug tot de dertien die op de plaat staan. Gaandeweg probeerden we elk nummer als het ware te volgen naar zijn eigen plek. Ook als een nummer naar een wilde, gekke plaats wilde waar we nog nooit geweest waren, volgden we het en zagen we wel waar we uitkwamen. De nummers bepaalden dus in welke stijlen we terecht kwamen. Het is niet geheel opzettelijk geweest. We hebben onze interesses gevolgd en verder maar gewoon gezien wat er zou gebeuren. Hij is wel anders geworden, maar hij klinkt wel zoals we op het moment zijn.
Voor het opnemen van de plaat kozen jullie voor een studio midden in New York. Is dat nog van invloed geweest?
We hebben de plaat in de studio Avatar in mid-town Manhattan opgenomen. Zo ongeveer het tegenovergestelde van de rust in de bergen van Colorado, maar het was goed om het beide te hebben. In Colorado maakten we ons eigen eten, konden we beginnen en eindigen met muziek maken wanneer we wilden. We zaten daar in alle rust; zonder roadies, vriendinnen en vrouwen. In New York werkten we echter gedisciplineerd, van twaalf uur 's middags tot twaalf uur 's nachts, elke dag. Of je het nu door hebt of niet, de omgeving heeft altijd invloed op de opnames denk ik. Ik weet niet wat precies de invloed is geweest, maar eerst leefden we in ons eigen kleine My Morning Jacket-universum en nu werden we op de weg naar en van de studio, continu door een heleboel mensen omringd, die geen idee hadden wat wij aan het doen waren: even terug naar de realiteit. Het is goed om weer wat mensen om je heen te hebben. Als het dan een dag niet lekker gaat in de studio kom je weer buiten en sta je ineens midden in een ongelooflijk Manhattan.
Jullie zijn behoorlijk groot geworden in de Verenigde Staten. Het optreden op 20 juni, de eerste na de release van “Evil Urges”, in New York's Radio City Music Hall (capaciteit ongeveer 6000) was uitverkocht in 22 minuten. Heeft dit enige invloed op de band?
Dat was fantastisch, ongelooflijk. Van tevoren vroegen we ons af: “Zullen we dit wel gaan doen? Let's go for it.” Dat lijkt wel de juiste beslissing te zijn geweest. Maar het zorgde wel even voor wat afstandelijkheid lijkt het wel. Ik was 's ochtends net wakker en zat koffie te drinken en werd gebeld over wat er gebeurd was in New York. Momenteel voel ik me nog steeds een beetje een toeschouwer, alsof het niet met ons gebeurt. Het is ook niet echt ons doel. Dat is namelijk het werken aan een plaat en die helemaal te maken zoals wij hem willen hebben. Maar het is wel erg spannend. We zijn er erg opgewonden over: deze plaat, weer gaan toeren en hoe het nu gaat met ons. We zijn erg nieuwsgierig naar de reacties. Het is wel een like it or hate it plaat, denk ik.
Wat mij betreft is het absoluut de beste plaat die jullie gemaakt hebben. Komt er een grote tour achteraan?
We spelen in juni eerst op Bonnaroo, een groot festival in de Verenigde Staten, daarna in Radio City Music Hall in New York. Dan komen we voor een week of drie naar Europa, waaronder Amsterdam en Werchter. Hierna gaan we terug naar de VS en spelen nog in alle staten, in Canada en uiteindelijk in Japan en Australië. Daarna komen we weer naar Europa. Het wordt lang toeren, maar ik heb er erg veel zin in.
Volgens jullie biografie gaat “Evil Urges” over dingen waarvan verteld wordt dat ze slecht zijn, maar het eigenlijk helemaal niet zijn. Heeft dit te maken met de huidige politieke situatie in de Verenigde Staten?
Niet specifiek. We zijn er uiteraard wel een onderdeel van en je kan het niet ontwijken. Ik denk dat het meer gaat over open zijn dan over allerlei dogmatische ideeën. Het open houden van de discussie tussen mensen die al vast overtuiging zijn van hun gelijk. Er moet meer discussie komen over wat goed en slecht is. Hoe meer je overtuigd bent van je ideeën, hoe meer je deze in twijfel moet trekken.
Nummers als “Look at You” en “Thank You Too” lijken mij erg religieus. Zijn jullie een religieuze band?
Jim schreef de nummers en hij heeft er volgens mij niet specifieke religieuze ideeën bij gehad. We denken allemaal wel dat er een reden voor het leven is. We zijn wel op een zoektocht om dat uit te zoeken. Deze twee nummers zijn voor mij meer liefdesliedjes dan christelijke nummers. Maar wat is eigenlijk het verschil tussen geloof en liefde in het christendom? Is er wel verschil? Ik denk dat deze nummers meer over relaties gaan, met je vrouw en je vrienden en zo.
LOOK AT YOU
look at you:
such a fine citizen!
look at you:
such a glowing example of peace and glory. glory. glory.
of peace and glory. glory. glory.
let me follow you.
we believe in your power. to lead without fear.
not above, in some tower. but here-
right down here-…with us. in this world.
look at you: everywhere at once.
look at you: such a glowing example of peace and glory. glory. glory.
of peace and glory. glory. glory.
let me…let me follow…let me…let me follow you.
Eén van de raarste nummers op de nieuwe plaat, en het beste wat mij betreft, is “Highly Suspicious”. Het is totaal anders dan wat jullie hiervoor gedaan hebben. Een soort p-funk-achtig nummer, gezongen met bijna cartooneske stemmen, als een soort boze politiemannen, en Jim die er met een kopstem, als een Prince on Acid, een idiote tekst overheen zingt.
Haha. Ja, dat klopt wel ongeveer. Jim had van dat nummer een demoversie gemaakt, alleen door hemzelf gezongen. In Colorado kwamen we met de rare achtergrondzang. We stelden onszelf voor als van die chagrijnige Engelse bobbies. Van die politiemannen met grote snorren. Dat nummer blijkt van alle nieuwe nummers wel het meeste een love it or hate it nummer te zijn. Daar krijgen we heel wisselende reacties op. Ik vind het een erg leuk nummer, met toch wel een serieuze ondertoon.
HIGHLY SUSPICIOUS
wasting time home alone dotting your “i's”.
peanut butter pudding surprise!
ain't nobody care what's going on in your mind-
but they got they eye on your prize…
i'm highly suspicious of you.
now daddy's got you home alone- solving your crimes.
peanut butter pudding surprise!
ain't no jokin, smokin, strokin, tapping your lines-
peanut butter pudding surprise!
i'm highly suspicious of you.
wasting all your time on drama, could be solving real crime
waste away your mind too…
i'm highly suspicious of you.
i'm highly suspicious. highly suspicious of you.
Maar wat is een “peanut butter pudding surprise”?
Ik heb geen idee, eerlijk gezegd.