David Berman draagt een droevig stempel. Het stempel van een voormalig bandlid die zich een grotere naam verwierf in indie-land. En hoewel de songs van Silver Jews meer voer voor fijnproevers zijn dan die van zijn voormalige counterpart, leek Berman sneller van de radar te verdwijnen dan mij lief was. Zijn vorige plaat die het net niet had, suggesties van een worsteling met drank en/of drugs en een pauze van drie jaar deden zijn naam geen goed. Toch is de kans groot dat David Berman over tien jaar nog een carrière heeft. Eén van zijn sterkste punten – naast de markante bariton – is zijn tekstdichterschap. Hij is één van de weinige liedjesschrijvers die serieuze en ook nog geslaagde pogingen onderneemt om als dichter iets voor elkaar te krijgen en poëziebundels (geen bundels liedteksten!) publiceert. Een mooi commentaar op zijn eigen liedjes geeft hij mee met Lookout Mountain, Lookout Sea. Als extra inlegvel bij deze cd zijn gitaarakkoorden in tabulatuur bijgevoegd, met als notitie ‘Anyone can play these songs.’ Dat mag zo zijn, maar niet iedereen lukt het ook om die liedjes te schrijven. De man-wiens-naam-ik-niet-wil-noemen lukt het in elk geval al een paar jaar niet meer. David Berman wel (weer).
mij=Drag City / Munich