Als ik in de conclusie van de recensie van mijn zeer gewaardeerde collega Merie lees dat zij het debuutalbum uit 2006 van Zweedse The Horror The Horror een kleurloze sound vindt hebben en dat het bovendien vrij inwisselbaar is dan nodigt dit niet uit tot luisteren. Het is dan ook aan haar stukje te wijten dat ik nooit op zoek ben gegaan naar dit album. Maar misschien moet ik wel zeggen te danken in plaats van te wijten, want ik heb de opvolger Wired Boy Child voor me liggen. Ik begrijp meteen waar Merie het over heeft. Het is alsof je naar The Strokes luistert, maar dan in een saaie light-versie. Alsof er geen gemene noot geraakt mag worden en alles veilig binnen de lijntjes moet blijven, want stel je toch eens voor dat iemand zich eraan zou storen. Wired Boy Child gaat mij dan ook het ene oor in en het andere oor weer uit. Een muziekrichting waar al zoveel betere platen zijn uitgebracht dan van deze Zweden. De nummers op dit album zijn zelfs inwisselbaar. Hierbij moet je je ook nog bedenken dat ze nog wel met z’n vijven zijn. Dan moet er toch meer afwisseling in te brengen zijn. Nee, van een band met zo’n naam zou je toch heel wat meer verwachten.
mij=Tapete / Sonic