Je moet het maar durven: twee cd’s lang live-improvisaties achter elkaar zetten. Zonder zang. Umphrey’s McGee doet het, op het album Jimmy Stewart 2007. In Umphrey’s McGee-taal is een Jimmy Stewart een live-improvisatie, waarbij getracht wordt ter plekke een melodielijn neer te zetten en uit te werken. De basis is steeds een van hun andere tracks, maar vaak is alleen aan begin en einde iets te vinden dat herinnert aan de song in kwestie. Het gaat tenslotte om de Jimmy Stewarts, nietwaar? En zo kan het gebeuren dat bij de 24 songs “Mulche’s Odyssey”, “Utopian Fir”, “The Bottom Half”, “Intentions Clear”, “Nemo” en “Bridgeless” er allemaal twee keer opstaan. Dat merk je amper omdat alleen de improvisatie, de Jimmy Stewart, op dit album staat. Jazeker, alleen de improvisaties. Niet zo hardcore als Frank Zappa’s Shut Up N’ Play Yer Guitar, waarop drie albums lang alleen gitaarsolo’s te horen waren, nee, het zijn improvisaties van de hele band. Overigens niet van die improvisaties waar bijna iedereen minutenlang steeds hetzelfde speelt en één muzikant daaromheen zwiert. Umphrey’s McGee maakt gebruik van wat ze zelf Lego‘s noemen, naar de speelgoedbouwsteentjes. Dat betekent dat er een reeks vaste elementen is waarmee een melodie gebouwd kan worden. Tijdens de improvisaties worden tekens gegeven, muzikaal of anderszins, waardoor allen weten wat er nu weer ingezet moet worden. Improvisatie zonder wat in het wilde weg te proberen, zeg maar. Dat mag dan samenhangende muziek en melodieuze stukken opleveren, makkelijk in het gehoor liggend wordt het daarmee niet – voorzover een jamband ooit daaronder zou vallen. Voor wie Umphrey’s McGee niet of niet goed kent is een album als Anchor Drops of Safety In Numbers een veiliger keuze. Mocht je echter net als ik helemaal blij worden van niet alleen de songs, maar ook de individuele en collectieve muzikale kwaliteiten in Umphrey’s McGee, dan is Jimmy Stewart 2007 iets voor jou.
mij=Sci-Fidelity Records