Wyatt was ooit een veelbelovend Rotterdams bandje dat net op het verkeerde moment de wind uit de zeilen genomen werd. Sindsdien werkt Dennis Kolen, de voormalige frontman, aan een solocarrière. Die is wat meer singer/songwriter-georiënteerd dan het poppy Wyatt. Die insteek paste op Wild Oats uit 2007 al goed bij Kolen en Hard Road/Muddy Track bevestigt dit. Verwacht overigens geen getormenteerde singer/songwriter uit je speakers te horen schallen. Nee, Kolen zit duidelijk aan de poppy/americana kant van het spectrum. Zo zou “Don’t Be Denied” absoluut niet uit de toon vallen op het titelloze debuutalbum van the Rembrandts (je weet wel, van die Friends-tune) uit 1990. Dat zegt wel wat over de kwaliteit van het door Kolen geleverde. “Scotland Road”, het liedje dat hier op volgt, heeft weer wat meer Damien Rice-erigs over zich. De rest van de liedjes laveert hier een beetje tussendoor. Wat me opviel was de livefeel die de songs uitstralen. Dat bleek toen ik het na ging zoeken ook de insteek van Kolen geweest, dus die missie kan ik gerust geslaagd noemen. Bizar is nog dat ik net als op voorganger Wild Oats weer denk Ilse deLange te horen in het mid-tempo “Once In A Blue Moon”, maar het zal wel net als de volgende keer Wies zijn. En toch: als Ilse nog eens een duet op wil nemen, dan moet ze toch eens bij Kolen aankloppen…
Ook Wealthy Beggar haalde het niet, ondanks de vele ophef rond de peperdure clip die ze hadden laten maken voor “Reminder”. Als ik die clip nu terug zie moet ik er om echt lachen dat die clip toentertijd verboden werd. Maar goed, Wealthy Beggar is sinds september 2005 historie en zanger Derrick van Schie doet sinds een tijdje onder de naam Dearhunter solo zijn ding. Ik zag ’em in het voorprogramma van Newton Faulkner afgelopen januari en dat maakte me wel nieuwsgierig naar meer. Een liedje dat toen al opviel was “Stacey”. Het verbaast me dan ook niet dat dit pakkende liedje gelijk de opener is van Dearhunters debuutalbum The Sun Came Out. Die plaat gaat verscholen achter zonder twijfel de lelijkste hoes van het jaar, maar gelukkig heb je daar bij het luisteren weinig last van. Op The Sun Came Out zit Dearhunter eigenlijk gewoon in dezelfde vijver te vissen als Dennis Kolen, alleen hebben de songs van Dearhunter wat meer piano als basis. Ik snap dan ook eerlijk gezegd niet dat hun beider platenmaatschappij V2 deze twee releases tegelijkertijd uitbrengt. Tenzij het de bedoeling is ze aan elkaar te koppelen voor een tournee. Dan wordt het nog even bekvechten over wie de hoofd- en wie de support act wordt, want veel voor elkaar onder doen ze niet. Al hoewel Dearhunters “Stacey” en het titelnummer “The Sun Came Out” wel de mooiste liedjes zijn van de zevenentwintig die beide platen samen tellen….
mij=Wyatt / V2 & V2