Veel van de betere progrockbands staan onder contract bij Inside Out. Dat was ook het geval met Presto Ballet. Het verbaasde mij dan ook zeer dat hun tweede album eerst werd aangekondigd op de IO-site en uiteindelijk in eigen beheer werd uitgebracht. Gelukkig was dat andere fijne proglabel Progrock Records wakker en kreeg het nieuwe album The Lost Art Of Time Travel alsnog de distributie die het verdient. De belangrijkste ingrediënten van Presto Ballet, de stem van Scott Allbright en het fijne samenspel tussen rockende gitaren en warme toetsenklanken, zijn nog steeds aanwezig. Toch is er het nodige veranderd. Opperhoofd Kurdt Vanderhoof (Metal Church, Vanderhoof) en Scott Allbright zijn er nog steeds, maar de rest van de band is anders dan bij de voorgaande editie. Ook de lengte van de songs is nogal veranderd. Op dit album staan niet meer dan zeven songs, maar slechts drie daarvan zijn korter dan negen (!) minuten. Dat heeft tot gevolg dat er langere instrumentale stukken tussen zitten en de rol van Scott Allbright daarmee toch wat kleiner is geworden. Dat wil niet zeggen dat Presto Ballet nu een eindeloos doorneuzelend bandje is geworden. Ze zijn nog wat meer richting Spock’s Beard opgeschoven, dan weet u waarschijnlijk genoeg. De songs zijn dus nog steeds energiek en beslist rocksongs gebleven, maar er is meer ruimte voor instrumentale intermezzo’s. Ik vermoed overigens dat de langere nummers niet aan iedere liefhebber van het eerste album besteed zijn. Ook ik moet er nog steeds een beetje aan wennen, vooral omdat het soms wat teveel op Spock’s Beard is gaan lijken. Presto Ballet moet niet het eigen gezicht gaan verliezen, daarvoor zijn ze simpelweg te goed. Dat neemt niet weg dat The Lost Art Of Time Travel een waardig opvolger is, mede door een wederom magnifieke productie. Muzikaal is het al een van de topbands in het genre, nu de reputatie nog.
mij=Progrock Records / Bertus