Cavemen / Sean Walsh Band

Lichtelijk aangeschoten, van café naar café slenterend, zou ik zomaar helemaal blij kunnen worden van een band die nummers van Nick Cave staat te spelen. De kans dat je Nick Cave zelf nog kunt zien spelen in een intieme zaal lijkt me kleiner dan het winnen van de Staatsloterij, dus zul je het hiermee moeten doen. Mocht je zo’n band met Cave-nummers tegenkomen dan kon het wel eens om Cavemen gaan. Deze Nick Cave-tribute band komt uit Groningen en brengt op Zombie Strong (Nick Cave covers & more) zeven nummers van hun held en een nummer van Tom Waits. Met een flinke slok op, geheel onverwacht, zou ik verzuchten dat het toch vet is dat er mensen bestaan die Cave waarderen en niet voor het geijkte covermateriaal kiezen. Thuis in nuchtere toestand is Zombie Strong niet om aan te horen. Alleen al het Nederlandse accent in de zang van D-j Heinstra trek ik niet. Spijtig van al die muzikanten die zo hun best doen om er iets moois van te maken. Nee, dan ruk ik liever de originelen uit mijn platenkast.
Op de nuchtere maag is Timetravellersexmachine van het Tilburgse Sean Walsh Band een heel ander verhaal. Laat je niet misleiden door het label CoraZong, want daar zitten toch meestal de wat gedegen acts in alt.country-hoek, niet minder fijn trouwens. Maar nu dus ook de Sean Walsh Band. En wat een energie, wat een kracht. Onlangs liet ik tijdens een bezoek aan de Popronde in Nijmegen de band links liggen. Er waren dan ook teveel bands om te kiezen, maar het lezen van het begrip bluesrock deed mij besluiten om het meteen uit mijn lijstje te schrappen. En dat was fout, want de band die qua geluid ergens te plaatsen is tussen Rory Gallagher, Jimi Hendrix, Led Zeppelin en The Dirtbombs moet volgens mij getuige dit album een en al opwinding zijn. Het album met twaalf eigen liedjes met totaal een lengte van meer dan vijftig minuten pakt je meteen bij je lurven met het energieke licht psychedelische “Mr. Crankypants II, maar zorgt ook voor genoeg rustpunten zoals in het meer dan elf minuten durende “Sirkus”. De zang van Seán Walsh is geweldig, zijn gitaar gaat heerlijk te keer en zijn twee vaste muzikanten (uiteraard op bas en drums) weten van wanten. Leuk ook de inzet van een heus kerkorgel Bovendien zijn de liedjes sterk, behalve dan de afsluiter “OneMorefortheHappyFew”. Dit is wat mij betreft met inzet van een brass band een te flauw stapje te ver. Laat ik het er maar op houden dat dit een bonusnummer was.

mij=Eigen Beheer & Corazong / Heartselling / MML