Italië, het land van opera en de daarvan afgeleide popkwelers, ook het land van de vreemdste MTV, met muziek van eigen bodem die nooit daarbuiten zal geraken. Herself is dat in elk geval wel gelukt en vreemd is dat niet. Gioele Valenti heeft een opvallend Amerikaanse pen, waar hij soepeltjes lo-fi-pareltjes mee tekent. Voor opener “King Kong” kan ik mijn favoriete vergelijking van stal halen, het obscure bandje Obi, dat ik onlangs ook nog bij The New Year memoreerde. De coupletten van “King Kong” zijn een kopie van hun “All Stars” en dus even mooi. Belletjes, getokkelde akoestische gitaar en een zachte stem achter een ruisfilter. Doet dat niet ook nog ergens anders aan denken? Inderdaad, Sparklehorse, en dat is precies wat de rest van de plaat de klok slaat. Zowel in de zachte nummers, als in die altijd wat irritante harde, dissonante tussennummers, waarvan de vervelendste toepasselijk “Hate” heet. Laten we ‘t erop houden dat het anders een saaie boel zou worden. Geef mij toch maar een ballade als “Nails”. Homework bevat verder geen echte uitschieters maar is met z’n negen tracks in negenendertig minuten als geheel prima behapbaar. Het is een gemoedelijk album, waarvan de goed op elkaar aansluitende liedjes lekker lang doorsudderen, met als fraaiste voorbeeld de afsluiters “To An Old Friend” en “Between Old Starz”.
mij=Jestrai