Eigenlijk heb ik maar één zeer sterke muzikale allergie. Van die muziek waar mijn nekharen van overeind gaan staan. Muziek die voor de rest van de dag mijn humeur kan verpesten. Muziek van bands met fanatieke fans die nooit mijn vrienden zullen kunnen worden. Die muziek heet ‘zigeunerpunk’. De bekendste voorbeelden zijn natuurlijk Gogol Bordello en Manu Chao. Live zal hun muziek ongetwijfeld voor een leuk feestje kunnen zorgen, maar op cd klinkt het wat mij betreft veel te vol, druk en simpelweg dodelijk vermoeiend. Dit geldt ook voor Mad Juana, de band van Sami Yaffa, die ooit bas speelde in Hanoi Rocks en momenteel nog bij de laatste versie van The New York Dolls. In Mad Juana speelt hij gitaar, samen met zijn vrouw Karmen Guy op zang en nog zo’n zes anderen op viool, saxofoon, accordeon, trompet en wat er nog meer allemaal in de studio rondslingert. Op dit album, hun tweede inmiddels, mengt Mad Juana weer een boel muzikale geschiedenis en invloeden uit de hele wereld samen tot een groot en gezellig hossend gekkenhuis. Denk hierbij vooral aan mexicana, balkanpop en psychedelica. Zelf noemen ze hun muziek ‘globalista’. Door mijn allergie ben ik nu dus helaas anti-globalist geworden.
mij=Acetate / Sonic