Bijna alles in het rock ‘n’ roll-wereldje is wel zo’n beetje gedaan. Toch is rock ‘n’ roll volgens mij vooral een gevoel. Dit stukje lijkt me een prima gelegenheid om een tweetal nieuwe releases eens tegen het rock ‘n’ roll-licht te houden en te kijken hoe de vlag erbij hangt.
De eerste release is van The Points uit Amerika (Washington DC). Op de hoes staat een duo afgebeeld met een derde lid waarvan het hoofd niet zichtbaar is. Er schijnt er echt een te zijn. Zij, Rebecca, zou de keyboards bespelen, maar die hoor ik maar sporadisch. Wel is er het nodige aan knarsend gitaargeweld te horen, waarbij de drums het tempo lekker opstuwen. De songs zijn kort gehouden, hebben een punkrandje en de heren gaan vocaal redelijk tekeer. Ik moet aan The Ramones denken. Deze kandidaat zou hun stokje over kunnen nemen, maar er gaat iets mis. De liedjes op het debuut Sit missen een ultieme gitaarriff en eigenlijk ragt de gitaar maar door en door en door en door. Ik raak verveeld door The Points en heb het na een paar liedjes wel gehad. En dan te bedenken dat er twaalf liedjes te horen zijn. Jammer.
Voor de tweede release in rock ‘n’ roll-land gaan we naar het Noorse Moss. Hier komt het vijftal Hendriksen, Dahlmann, Stemkens, Gamst en Saugestad vandaan en onder de naam The Yum Yums namen ze het album Whatever Rhymes With Baby op. The Yum Yums hebben catchy liedjes die opgeleukt worden met, naast het standaardriedeltje bas, gitaar, drums en zang, prettige keyboardpartijen. Dit instrument is meestal niet zo rock ‘n’ roll, maar hier past het prima. Toch is het niet mijn ultieme rock ‘n’ roll-beleving. Hiervoor is het net iets teveel beuken met de gitaar en teveel pop in de sound. Had ik de term powerpop al gebruikt? Ik vroeg me eigenlijk meer af of het geen tijd wordt voor The Presidents Of The USA om er (alsnog) eens mee te stoppen. Dan kan dat stokje doorgegeven worden. Al zal ik dan nog steeds geen fan worden van The Yum Yums. Laten we het er maar op houden dat het niet helemaal mijn ding is.
mij=Mud Memory & Wild Punk / Clearspot