post-rock is een genre waarover niet zo vreselijk veel nieuws meer te vertellen valt. Sinds de grote golf van Neurosis en Isis-klonen weet bijna iedereen wel wat de ingrediënten zijn van een beetje post-rockplaat. Songs zijn over het algemeen behoorlijk langgerekt, veelal instrumentaal, met veel ruimte voor dynamisch opgebouwde stukken en veel rustiek getokkel, afgewisseld met hier en daar een wat hardere gitaarriff. Het Zwitserse Leech voldoet ook helemaal aan dit signalement maar in tegenstelling tot de vele grijze muizen in dit muzikale hoekje weet Leech de aandacht bijna de gehele plaat vast te houden. En dat is best een prestatie als je nagaat dat er maar zes tracks op staan, waarvan er eentje eigenlijk niet echt meetelt als een volwaardig nummer omdat het eerder een soort van introotje is. En dan duurt de plaat ook nog eens bijna een uur, dus dan weet je wel weer hoe laat het is. Lange instrumentale stukken dus, met uitschieters naar achttien minuten, die ook nog eens zeer gedoseerd en zorgvuldig opgebouwd worden met repeterende motiefjes die langzaam aan doorkronkelen naar grote dynamische hoogten. Leech doet niets nieuws maar wat ze doen doen ze wel erg goed en The Stolen View is ondanks het redelijk uitgemolken genre een zeer genietbare plaat geworden, waarbij het lekker wegzweven is.
mij=Viva Hate / Suburban