Het is koud in Nederland, dat hebt u waarschijnlijk zelf ook wel gemerkt. Het tochtige station waar u veels te lang op een vertraagde trein moet wachten biedt nauwelijks bescherming. Eventjes blaast u in uw handen voor wat warmte. Uw oren zijn al behoorlijk rood aangelopen. ‘Had ik toch maar die muts opgedaan’, denkt u bij uzelf. Misschien dat de koptelefoon van uw mp3-speler wat warmte kan brengen. De jas gaat open en u zet hem op. Snel drukt u op play en sluit uw jas weer. De eerste klanken van Milorg, het nieuwe album van Vreid, dringen langzaam tot uw verkleumde hersenen door. Echt veel warmer krijgt u het niet. Sterker nog, het lijkt wel alsof ze over uw graf lopen, zo koud hebt u ineens. Wat is dat toch? Alsof de kou van binnen komt. Die ijzige melodieën maken het steeds erger. Bij de snelle passages klapperen uw tanden in een evenzo hoog tempo mee. Als de muziek dan eindelijk wat uitwaaiert in een rustige en sfeervolle passage, beginnen uw vingers een beetje te ontdooien. Niet voor lang, want bij de volgende genadeloze scream ervaart u bijna wat Reinier Paping in 1963 gevoeld moet hebben. Gelukkig komt daar de trein aan. Strompelend rolt u naar binnen. De conducteur kijkt verschrikt op. Zachtjes prevelt u wat. Nooit meer, nooit meer, nooit meer…
mij=Indie / Bertus