Als ik Fabio Parrinello zou heten en een internationale muziekcarrière zou nastreven dan zou ik zeker niet onder mijn eigen naam optreden. Of je moet de opvolger willen worden van iemand als Paolo Conte, dan wordt het anders. Parrinello koos een andere artiestennaam, om precies te zijn Black Eyed Dog. Ik kreeg in eerste instantie associaties met een band (die inderdaad ook blijkt te bestaan) en niet met de singer-songwriter die hij blijkt te zijn. Black Eyed Dog kon deze naam wel eens gekozen hebben om de donkere sfeer die om zijn liedjes hangt en misschien ook wel omdat “Black Eyed Dog” een postuum verschenen nummer van Nick Drake is. Een vrolijke boel wordt het dus nergens. Deze tweede release is getiteld Rhaianuledada, wat dit ook moge betekenen, en is opgedragen aan zijn geliefde, Sissy. In het instrumentarium valt mij vooral de piano op waar ik in combinatie met zijn stem wel wat aan Gavin Friday And The Man Seezer moet denken. Ook hoor ik wel wat muzikale gelijkenis met iemand als Damien Rice. Niet de minste namen, en het album van Black Eyed Dog mag er dan ook zijn. Toch ligt door de keuze van een semi-akoestisch instrumentarium en nummers die toch wat teveel in dezelfde sfeer blijven hangen de verveling op de loer, hoe prachtig en gevoelig de liedjes ook zijn.
mij=Ghost / Sonic