Denemarken is een fijn land. De mensen zijn aardig – zolang ze maar niet denken dat je een Duitser bent – en het voelt er uitermate beschaafd, netjes en schoon. Bovendien hebben ze er verrassend lekker brood. Een muzikale traditie heb ik er nooit kunnen ontdekken. Ik kom ook graag in de Verenigde Staten. Het brood is er niet lekker, de gemiddelde Amerikaan heeft geen idee wat beschaving is, maar is wel erg aardig. Bovendien zijn ze de uitvinders van de rock ‘n’ roll en de country. Wat gebeurt er als je beide landen in je bagage hebt zitten? Ene Lars Ullrich begon een ooit grootse metalband. Hij is geboren in Denemarken en opgegroeid in de VS. J. Tex is geboren in Detroit, Michigan, maar woont al een groot deel van zijn leven in Denemarken. Hij is country gaan maken. Uitstekend uitgevoerde country, met een vleugje vaudeville en achterbuurtengeur. Zoals Tom Waits die ooit maakte. Maar J. Tex en zijn Volunteers hebben een probleem: ze hebben erg veel Denemarken in hun bagage. De muziek die ze maken wordt dan ook verrassend beschaafd, netjes en schoon. Hoe authentiek Amerikaans het lijkt, niet in het minst dankzij J. Tex’s southern drawl en de hulp van de Texaanse zangeres Lynda Kay. Jammer dat ze die achterbuurten schoon moesten poetsen, dat maakt One of These Days niet meer dan een aardige, maar ook ietwat saaie plaat.
mij=Heptown / Sonic