Most Unpleasant Men – Nothing Moves Slower

Most Unpleasant Men - Nothing Moves SlowerDe ‘most unpleasant man’ die me aankijkt vanaf de voorkant van Nothing Moves Slower is eigenlijk helemaal niet zo unpleasant, vind ik. Eigenlijk net als de muziek van de band die deze naam bedacht, Most Unpleasant Men uit Utrecht. Deze vier twintigers verleiden de luisteraar met juist erg aangenaam in het gehoor liggende luisterliedjes. Aangenaam, of misschien zelfs beter: lieflijk. Met (achtergrond)zang van o.a. Lydia Wever (van Brown Feather
Sparrow
) en Pien Feith (The Very Sexuals, Neonbelle) laat deze cd horen hoe grotendeels akoestische muziek in combinatie met voorzichtige, ingehouden zang (van Joram Tornij) de luisteraar aan de boxen kan kluisteren om deze popliedjes te doorgronden. De opening van de cd is behoorlijk wisselend, omdat “Red Box” een lichtelijk saai, kabbelend nummer is en het tweede nummer, “Hospitality”, ook al niet goed duidelijk maakt wat de rest van de plaat gaat opleveren. Dat is namelijk melodieuze, folky popmuziek, bijna kamermuziek te noemen, voorzien van een gigantische gevoeligheid. Het gaat me wat ver om vergelijkingen te maken met Radiohead: de band noemde “Platform” blijkbaar hun eigen “Paranoid Android”, maar zelf hoor ik dat toch meer in “Mommy”, met zijn tempowisselingen en de afwisseling tussen drums en strijkers. In eigenzinnigheid echter steken de Most Unpleasant Men hun Engelse collega’s wel degelijk naar de kroon, en dat mag best gezegd worden.


mij=Cubicle / Sonic

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven