One-man-bands zijn er altijd geweest en zullen er ook altijd zijn. Solo-artiesten die het even niet kunnen vinden in een bandje en in hun uppie op ontdekkingstocht gaan. Fijn dat er dan even primaire en even onverwoestbare muzikale vormen als blues en rockabilly zijn om te exploreren. Ty Segall, voorman van garagerockers Epsilons, is zo iemand. Hij zingt zo fanatiek dat de meters regelmatig in het rood slaan en mishandelt zijn instrumenten met een energie die veel bands niet eens in een complete bezetting voor elkaar krijgen. De adrenaline vliegt de speakers uit als hij – absoluut hoogtepunt – “You Should Never Have Openend That Door” van de Ramones speelt. Je voelt dat het minimale drumstel op uit elkaar vallen staat, dat zijn gitaarsnaren de een na de ander willen springen en dat de microfoon z’n best doet om zo ver mogelijk uit de buurt van die snerende stem te komen. Twaalf tracks nam Ty Segall op die allemaal ferm in de smerigste garage die de rock te bieden heeft, geworteld zijn. Naast de Ramones-cover is het “Dating” dat me door de woonkamer doet springen, een heftige sixties-track die vakkundig door de mangel wordt gehaald.
Mij=Castle Face / Import