Ik herinner me Sophie Hunger nog goed van Eurosonic van vorig jaar. Ze zat in een kokette jurk netjes met de benen over elkaar op een stoel en bespeelde haar akoestische gitaar. Een groot contrast met de verwilderde blik waarmee ze me vanaf de hoes van haar tweede cd Monday’s Ghost aanstaart. Muzikaal gezien is er overigens niet echt veel verschil. Al wordt ze nu wel geruggensteund door een band en plugt ze de elektrische gitaar in plaats van de akoestische. Het verrijkt haar geluid in positieve zin. De samenzangeres die ze bij zich had die avond in Groningen is bijna compleet met de noorderzon vertrokken. De blazers die ze bij zich had komen gelukkig nog wel veelvuldig langs. Dat kan gewapend met een scheurijzer zijn zoals in “Birth-day”, maar ook gebruikt ze verrassend een dwarsfluit en een trombone in het titelnummer. Op Monday’s Ghost presenteert Hunger zich bij tijd en wijle met verve als de vrouwelijke evenknie van wijlen Jeff Buckley. Goed, ze heeft niet helemaal de brille van hem, maar net als Buckley maakt deze Zwitserse hele indringende muziek die onderhuids broeit. Soms pakt ze een afslag in die ik echt niet aan zag komen. Zoals in “Teen Spirit” dat door energieke percussie aangedreven wordt. Daarna volgt “The Boat Is Pull”, dat meer straight-forward is en gekenmerkt wordt door een gitaargeluid dat ontegenzeggelijk op een gitaar/versterkercombinatie gespeeld wordt die Buckley ook gebruikte op zijn albums. Toch hoor ik haar liever in een walserige pianoballade zoals “Nalzer Für Niemand” of op zijn kaalst zoals in het fragiele “Beauty About All” met zijn gedempte trompetten. Het is die grote diversiteit aan sterke liedjes die Monday’s Ghost tot een buitengewoon boeiend album maakt.
mij=Two Gentle Men / PIAS