Dream Theater – Black Clouds & Silver Linings

Dream Theater - Black Clouds & Silver LiningsIk ben in een gulle bui vandaag, vandaar dat u drie versies van deze recensie krijgt.
Versie 1, voor de fanatieke fanboys die geen kritisch woord over hun troetelbandje dulden:
Dream Theater laat op deze cd een zwaarder geluid dan ooit horen. De solo’s en riffs zijn über-vet. Petrucci is God! Portnoy rulez! File Under “gaaaaaaf!!!”.
Versie 2, voor kortzichtige lieden die vinden dat alleen de eerste indruk telt:
Deze cd is als de eerste keer seks. Je kijkt er lang naar uit, hebt er hoge verwachtingen van, maar als het moment daar is lukt het je maar niet om er van te genieten, en laat het vooral een gevoel van teleurstelling achter. File Under “wat een waardeloze tegenvaller!!!”.
Versie 3, voor mensen die daadwerkelijk geïnteresseerd zijn in wat er in het hoofd van een recensent omgaat:
Ik weet echt niet wat ik van deze cd moet vinden. Mijn hoofd zit vol vragen. Waarom krijg ik constant het gevoel dat dit Dream Theater op de automatische piloot is? Waarom moesten er in hemelsnaam grunt-vocalen en gothic elementen in de muziek verwerkt worden? Is Jordan Rudess nog in staat om een niet-irritante solo te spelen? Hoor ik het nou goed dat de gitaar te snel invalt op “A Rite of Passage”? Hoe is een nummer als “Wither” door de kwaliteitscontrole heengekomen? Had de cd niet alleen nummers als “The Count of Tuscany” kunnen bevatten? Had ik de cd dan beter gevonden? Zou de bonus-cd met covers niet stiekem beter zijn dan dit opgeblazen, routinematige hoofdgerecht? Ik weet de antwoorden waarschijnlijk pas over een jaar of twee. Tot die tijd zult u het hier mee moeten doen. File Under “volgende keer beter???”.


mij=Roadrunner / CNR

30 reacties

  1. dennis

    En wat is nou je persoonlijke oordeel?
    Ik had na de eerste keer luisteren ook zoiets van, ja dit is gaaf maar het kan allemaal beter.
    Ben nu ondertussen bij de vijftigste keer luisteren toe en ik kan volmondig zeggen dat het een top cd is.
    Wat nou Wither een zeik nummer….no fucking way!!!! Aytomatische piloot, die heb ik vaker gelezen in een resencie de laatste tijd. Echt waar haal je in godsnaam van die enorm vette solo’s van zoals in The best of Times en The Shattered Fortress als je op automatisch piloot speelt? Mensen die beweren dat dit een ongeinspireerde CD is zou ik willen aanraden een gehoortest te laten doen of zich wat beter in de techniek van het spelen moeten verdiepen…
    Nee, dit is wederom een cd van hele hoge klasse en naar mijn gevoel een stuk beter dan Systematic Chaos….

  2. @dennis:
    Rustig, rustig… als jij het een mooie cd vindt, prima!
    Als je goed had gelezen had je dat begrepen dat mijn persoonlijke oordeel in versie 3 van de recensie staat. Prima als je het daar niet mee eens bent, maar wel jammer dat je elke kritische noot afdoet als gebrek aan kennis over muziek of aan een slecht gehoor. Beiden zijn op mij niet van toepassing.
    Maar geen nood, speciaal voor jou heb ik de eerste versie van de recensie geschreven. Gaaaaaaf!!!
    PS: Ik vond Systematic Chaos een erg goede cd. Misschien moet je naar een oorarts, of wat cursussen in speeltechniek gaan volgen? 😉

  3. Prikkie

    Ik vond zowel Systematic Chaos als Octavarium erg goed. Nadeel aan DT is dat ze zo graag willen weten dat ze virtuozen zijn dat ze het liedje uit het oog verliezen, en zo te lezen is dat hier ook het geval. Ik vraag me trouwens af waarom bij de versie met de covers ook een cd met instrumentale versies zit. Zal wel met diezelfde virtuositeit te maken hebben. Of zouden we hem als karaoke-cd moeten zien? Ieeeeeeuw!

  4. @Prikkie:
    Ik weet niet of dat het is: de nummers op deze cd zijn meer “liedjes” dan die op bijvoorbeeld Systematic Chaos. Met “Wither” als beschamend hoogtepunt 😉
    Maar neem bijvoorbeeld “A Rite of Passage”. Op zich een prima, melodieus nummer, maar net als je denkt: “let op, nu komt er een instrumentale passage met een geheel ander ritme” komt er inderdaad… een instrumentale passage met een geheel ander ritme.
    Om vervolgens na veel gepiel en ge-solo plotsklaps, zonder enige mooie overgang, weer terug te vallen in het liedje waaraan de band minuten geleden begonnen was. En die solo heeft qua sfeer of opzet *niets* met het nummer er omheen te maken. En dan is het krachtpatserij omwille van de krachtpatserij, en voorspelbaar bovendien. Daar verandert geen vette riff of solo iets aan.
    Goh, best nuttig, dit soort commentaren, ik snap nu zelf ook beter wat me dwars zit aan de cd. 😉
    Maar misschien verander ik nog van mening als ik hem 500 keer gehoord heb, dat schijnt te helpen!

  5. Araglin

    Overigens, zonder in te gaan op het album van Dream Theater (nog niet gehoord), ik vind dat je voor sommige albums best wel wat moeite mag doen. Niet alles hoeft gelijk in één keer lekker weg te happen. Toch?

  6. Lennard07

    Dit is mijn point-of-view (na 4 keer luisteren)
    A Nightmare To Remember:
    An sich een goed nummer, De opbouw is redelijk standaard maar wel donker zonder onnodig e-snaar geweld (Train of Thought).. in het midden zitten goede zanglijnen en aardige instrumentale stukken (met voorspelbare lijnen –> gitaarsolo, keyboardsolo, unison). En daar zou het nummer klaar moeten zijn! Maar nee.. Portnoy moest weer iets in die fucking microfoon schreeuwen en het nummer ‘cheesy’ eindigen.
    A Rite of Passage:
    Prima eerste single.. kan zo achter Constant Motion geschoven worden. Het nadeel daarvan is dat er niets bijzonders aan is. Zoals in de recensie genoemd, een instrumentale break met solo’s en een cheesy einde met het hoofdthema. Sterk refrein, dat wel… moving on..
    Wither:
    Oké een ballad.. maar de eerste van DT die ik hapklaar kan doorslikken. Ik walg van The Answer Lies Within, Hollow Years etc.. maar dit nummer is gewoon prima. Nogmaals goede zanglijnen.
    Simpele tekst.
    The Shattered Fortress:
    Oke.. terugkomende thema’s uit de AA-saga en kippenvel aan het einde wanneer het Glass Prison thema z’n rentree maakt met de kerkklok.. maar ja, dat staat natuurlijk ook op Six Degrees.
    Er valt weinig hierover te zeggen.. sterke opbouw, opvallende overgangen maar ook slappe coupletten en voorspelbare solo’s.
    The Best of Times:
    Een nummer voor Howard Portnoy, de vader van. Ligt het nou aan mij of is het intro gewoon Hollow Years? Verder is dit meer in de lijn van Solitary Shell/About to Crash(reprise). Droevig.. maar met een optimistische tint. Nogmaals erg simpele tekst.. maar aardige zanglijnen.
    The Count of Tuscany:
    Uiteraard de favoriet.. het intro is vet, omdat het niet gelijk met distortion en rollende bassdrums erin knalt. Gewoon subtiel.. en dan opbouwen. De spacy-section in het midden is ook prima.. al had dat misschien wat korter gemogen. Het ‘classic-potential’ is zeer aanwezig en dit is absoluut het hoogtepunt van de plaat.
    Al met al kan ik het argument van Dream Theater op de automatische piloot wel voorstellen.. omdat sommige instrumentale stukken vrij voorspelbaar zijn. Black Clouds is wel een grote stap voorwaarts van Systematic Chaos (wat naar mijn idee té commercieel was en excessief inspeelde op Metal(lica)-fans). In the presence of enemies.. ik ril nog als ik die hele ‘Dark Master’ onzin voor me haal. Maar goed, dit album haalt het lang niet bij Octavarium, maar het is wel een stap in de goede richting.
    Mijn advies aan Dream Theater (als ik zo vrij mag zijn)
    Minder metal en meer experimenteren! Mike Portnoy staat erg onder invloed van bands als Opeth, Between The Buried And Me en anderen maar dit hoort totaal niet bij DT! Het mag van mij eigenlijk wel wat technischer.. Dat aspect lijkt een steeds kleiner deel te worden van de band, wat zich alleen uit in veel te snele gitaar- en keyboardsolo’s.
    (Deze recensie is in zijn geheel gebaseerd op mijn mening)

  7. Lennard07

    Oh en trouwens, ik heb hardop gelachen bij de ‘blastbeats’ van Portnoy. Kom op zeg.. ik snap de invloed, maar dit slaat echt nergens op, vooral omdat de productie van het drumstel te soft is daarvoor en MP het echt niet strak kan spelen (het is binnen de maat.. maar daar houdt het op).
    Dream Theater gaat mij aan het hart.. maar ik ben bang dat ze het niveau van Octavarium niet gaan halen. Het is wel begrijpelijk, omdat er zoveel talent rondloopt in de muziekbusiness die een veel frissere kijk hebben op progmetal (ik noem Textures, Protest The Hero, Between The Buried and Me en The Human Abstract).

  8. Brian

    Als deze CD op de automatische piloot is opgenomen, zou ik wensen dat er meer bands op een dergelijk niveau opereren.
    En om DT fans nou fanboys te noemen vind ik kinderachtig, de “recensent” is er duidelijk op uit om de band (en zijn fans) onderuit te halen en niet om een serieuze recensie te schrijven. Een beetje Henkjan Smits syndroom.
    Ga toch naar de Mars Volta luisteren dan!

  9. @Brian:
    Als ik ergens *niet* op uit ben is dat het onderuit halen van de band, of haar fans. Uiteraard is de recensie met een humoristische insteek geschreven. Behalve dan versie 3, zoals ook uit het verhaal op te maken is. Dat stuk is 100% serieus. Blijkbaar ben je het inhoudelijk niet met me eens. Dat mag. Maar om dan meteen de recensie af te doen als “niet serieus” gaat me te ver. Zou je je misschien kunnen voorstellen dat een recensent écht goed naar een cd heeft geluisterd, en weloverwogen tot de conclusie komt dat de cd hem tegenvalt? Ik vraag het me af.
    En trouwens, het grote verschil tussen Henk Jan Smits en mij is dat ik wel verstand van muziek heb, en minder van geld genereren over de ruggen van amateuristisch talent heen.

  10. YvetteMeleen

    Black Clouds & Silver Linings is zekers niet hun beste album, maar respectabel. Technisch spelen is niet alles, het gaat alsnog om het geheel. Ik weet niet wat het is, maar toch heb ik het gevoel dat DT bij deze album en tour niet hun hart en ziel erin hebben gestoken. Ik ben 24 juni naar hun concert geweest in Duitsland en alleen Rite of Passage werd gespeeld, voor de rest oldies, veel soft oldies… Was niet echt verzadigd na afloop. Zit te denken om in NL weer te gaan…

  11. bart

    ik zag het al weer aankomen deze reacties. Een rececent die een beetje kritisch is en ja hoor, daar duiken de fans er weer boven op met hele lange tenen. Je houd van ze of niet en het leuke is dat ze voor iedereen die een beetje de moeite neemt om naar ze te luisteren ze wel een goede cd hebben. Misschien is dat hun kracht ook wel. Ik als fan van het eerste uur stoor me wel aan veel fans die DT tot een soort wetenschap verheffen. Alles analiseren ipv gewoon luisteren. Ik kan toch niet uitleggen waarom ik juist de melodieen prachtig vind van hun ballads. Waarom ik de metal invloeden heerlijk vind en de solo’s lekker. Nee, vind ook niet alles even sterk van ze, maar dit is wel een heerlijke cd. Ik vind wel dat een recentie geschreven dient te worden voor mensen die dit soort muziek heerlijk vinden. Ik ga Jan smith ook niet beoordelen en ook die heeft bestaansrecht omdat hij mensen plezier met zijn muziek. Als Dt fan wil ik gewoon weten wat voor cd het is.

  12. Prikkie

    Bart: een recensie schrijven voor liefhebbers wil nog niet zeggen dat je kritiekloos moet zijn. Overigens proberen we cd’s altijd te laten bespreken door iemand die er iets mee heeft, zoals dat ook hier het geval is. De kans dat ForestSounds hier ooit Jan Smit zal recenseren is dan ook niet groot…

  13. @Eric:
    He jammer, ik had me nog zo op de nieuwe Jan Smit verheugd. Kun je geen goed woordje voor me doen?
    @Bart:
    Ik vind Dream Theater muziek heerlijk (dus volgens jouw criterium mag ik er een recensie over schrijven), en nog steeds valt deze cd me behoorlijk tegen. Zo zie je maar, het kan vreemd lopen… Bovendien kan ik je niet vertellen “hoe een cd is”. Hooguit “hoe ik de cd vind”. Daar zul je het mee moeten doen…

  14. Jpn

    Goeie plaat, met voor mij vooral a nightmare to remember en Count of Tuscany als uitschieters. Wither is gewoon slecht.
    Ik hoop van harte dat op een volgende plaat Mike Portnoy geen solo zang of grunts meer doet, want het komt een beetje overbodig over.

  15. @Thom:
    Nou, ik heb wel degelijk geluisterd, en ik heb daar *zeker* bij gedacht. Maar nee, het genieten lukt niet deze keer.
    Welke band kan dit? Ik kan je er zó een paar noemen.
    Gek genoeg zit Dream Theater bij dat lijstje, maar dan niet met deze release…
    Tevreden?

Laat een antwoord achter aan ForestSounds Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Terug naar boven