Elite Barbarian – It's Only When You Get To The End That It All Makes Sense

Het Engelse Front & Follow label, ‘bekend’ van de patches, bracht ons eerder de degelijke indiepoppers Yonokiero. Maar It’s Only When You Get To The End That It All Makes Sense van Elite Barbarian is zowel qua geluid als niveau hele andere koek. Radicale elektronische klanktapijten van hoog niveau. Opener “Going Down” doet niet onder voor Autechre‘s laatste. Wat Ben Page (de man hierachter) bijzonder knap voor elkaar krijgt, is hoe hij uit slechts een handvol elementen (wat gebliep en gefrutsel) steeds maar weer een interessant dark ambient-nummer weet te bouwen. Soms met een beat, maar vaak genoeg ook zonder en dan is ‘t prettig je weg zoeken tussen schuivende blokken geluid. Hij bezweert de luisteraar, waarna elke hint van melodie des te harder aankomt. Het stotterende piano-nummer “Shore” wordt zo een emotionele ervaring, terwijl als je het rationeel bekijkt het niet meer voorstelt dan schijnbaar willekeurig over elkaar heen duikelende akkoorden. “Shore” vormt een drie minuten durend intro voor ‘t hoogtepunt van ‘t album. “Soft Remind” combineert iets vrolijkere en heldere piano-akkoorden met een melodieus ratelende beat. Het vinyl waarvan de akkoorden geript lijken begint steeds harder te ruizen en suizen. De hele boel valt uit elkaar, tot een spooky marimba echoënd op de achtergrond weer wat structuur geeft. Kapotte muziek (“Constant Interference” is een songtitel) zoals William Basinski eerder zo mooi in z’n Disintegration Loops liet horen. Het waanzinnige slotepos “Let’s Go Back To The Morse Code” mag ook niet onvermeld blijven. Een fysieke ervaring (is dat nou een fax die binnenkomt?) voor hardcore-liefhebbers van Fennesz en Klangwart. Onmogelijk om te beluisteren als je de ruimte niet volledig voor jezelf hebt.

mij=Front and Follow / Import