Joe Henry zal niet veel nieuwe vrienden maken met zijn nieuwe schijf Blood From Stars. Hij timmert namelijk al vanaf 1986 aan de weg en dit is -als ik de tel niet kwijt ben- zijn elfde album. Ben je eenmaal vrienden met Henry dan kun je volgens mij zijn albums blind kopen. Ik kan me niet voorstellen dat hij je ooit teleurstelt. Mocht je een goede bekende van zijn muziek zijn dan kun je je afvragen of je weer een album van hem moet kopen. Echt verrassend is het allemaal niet. Zo kocht ik zelf Shuffletown in 1990 en de opvolger Short Man’s Room in 1992, maar ik ben hem sindsdien uit het oog verloren. Al draai ik het prachtige Shuffletown nog wel eens. Blood From Stars bewijst mijn gelijk qua noodzaak, maar het is een prima album van een man wiens muziek ergens geplaatst moet worden tussen die van Van Morrison, Randy Newman, Tom Waits (‘zijn’ gitarist Marc Ribot doet zelfs op dit album mee!) en Elvis Costello. Allemaal grote namen, en dat is Joe Henry volgens mij ook. Al zal hij bij het grote publiek niet erg bekend zijn. Alleen al de opener met het prachtige pianospel in “Prelude Light No Lamp When The Sun Comes Down” maakt indruk. En dan wijd ik nog niet eens uit over die andere twaalf liedjes die hun weg zoeken in het speelveld van blues en jazz. Ook voor hen die hem nog niet kennen is dit een prima begin en als je vrienden met hem wordt dan kun je je portemonnee alvast trekken.
mij=ANTI-