Gelukkig komen de meeste genres op File Under uitgebreid aan bod. Er zijn echter toch wat ondergeschoven kindjes. Wereldmuziek is er een van, al moet ik daar dan een uitzondering maken voor de grote Gr.Reggea-kenner. Daar doet La Pegatina niet aan, al zijn de felle blazers- en accordeon-accentjes even dansbaar. Ze noemen het zelf op hun website rumba, en ik zal ‘t als niet-kenner maar voor waar moeten aannemen. Pure onversneden rumba zal ‘t echter niet zijn, daarvoor klinken de Catalanen toch teveel als de bekendste (?) muzikale Barcelonees Manu Chao. Ook hier wordt vaak op rapperige, wat nasale wijze gezongen, luister naar “Qué Bonito Es El Amor” voor het meest geslaagde voorbeeld. Of de teksten even politiek zijn moet u echter niet aan mij vragen. Het zou wel opvallend zijn, want Via Mandarina is toch eerst en vooral een up-tempo musica mestizo-feestje, waar ‘t zweet van de muren (en zigeuner-snorren) druipt. De liedjes zijn kort, er komen er in sneltreinvaart veertien langs. De leukste zitten wat mij betreft in ‘t midden. “Gat Rumberu”, heeft ‘t melodieus mooiste refreintje en tegelijkertijd een commerciële sfeer met een voetbal-gezang break, alsof het EK voetbal weer in Portugal wordt gehouden (“Forca” van Nelly Furtado, weet u nog?). Het daaropvolgende hoogtepunt “Alosque” voert later ‘t tempo met wat trommeltjes nog wat op, maar is in eerste instantie een van de zeldzame rustpuntjes, met een akoestisch intro, waar een gevoelige dame zingt. Heeft in mijn oren een Braziliaanse sfeer, vergelijkbaar met ‘t heel wat diepzinnigere werk van singer/songwriter Lenine.
mij=Kasba