Verdorie, helemaal gemist! De nieuwe People In Planes. En wij niet alleen, de Nederlandse platenmaatschappij was volgens mij deze sympathieke Welshe band ook helemaal vergeten. Beyond The Horizon verscheen aan de andere kant van de Noordzee namelijk al vorig jaar. De reden dat de cd hier nu alsnog in de schappen ligt valt te prijzen. De reden? Een supportslot bij Biffy Clyro tijdens hun tournee in november. Maar deze Schotten kregen vervolgens een supportslot bij Muse waardoor de tournee met Biffy Clyro voor People In Planes even uitgesteld is tot december. Kunnen we mooi tot die tijd genieten van Beyond The Horizon. Een album dat moeizaam tot stand kwam, dat kan bijna niet anders als je als band maar liefst zeven studio’s en vier producers versleet. Het moeizame hoor je er overigens niet aan af. Wel is het een plaat geworden met vele kleurschakeringen. “Last Man Standing” opent een beetje Amplifier-achtig wijds psychedelisch, maar gaat daarna over in ” Mayday (M’aidez)”, een met bezwerende beat opgestuwde track die me in het eerste deel zelfs wat aan U2 (“Vertigo”) on speed deed denken. Een groot contrast met het bijna hip-hopachtige “Get On The Flaw” dat start opgebouwd rond een repeterende cello-riff, om je uiteindelijk in een bombastisch moeras weg te zuigen. En dan ben je dus nog maar bij track vier (een ballad) aanbeland. Toch bekruipt me met elke luisterbeurt weer het gevoel dat die mannen de druk van het willen overtreffen van een sterk debuut een beetje teveel was. Niet dat Beyond The Horizon een slechte cd is hoor, het is zelfs een erg goede cd. Maar het mist net die kekke touch die As Far As The Eye Can See wel had. Of het eerlijk is ze daar op af te rekenen weet ik eigenlijk nog niet. Eerst maar eens live zien in december.
mij=Wind-Up / Ada / Rough Trade