Zijn me dat even wat beroemde namen bij elkaar. Alleen een vertegenwoordiging van Tangerine Dream ontbreekt. Zou Eno ooit met Froese hebben gewerkt? In 1976 schoof hij in elk geval aan bij de kosmische musici van Harmonia, een trio met de avant-gardisten Moebius en Roedelius, alsmede de cruciale Neu!-gitarist Rother. Als viertal jamden ze een maandje, maar de resultaten bleven jarenlang op de plank liggen, tot ze in 1997 werden uitgebracht door Rykodisc. Weer ruim een decennium later verzorgt Grönland een nieuwe re-release, inclusief drie bonustracks, uit dezelfde sessies. De heruitgave bewijst meteen zijn waarde met de fantastische nieuwe opener “Welcome”. Het is haast een blessing in disguise. Een perfect liedje met simpel pulserende synthesizers en Rother die daar een fenomenale gitaarpartij overheen legt. Het is Harmonia op zijn meest melodieus, want meteen daarna verkilt (of verduistert) de plaat met meer ritmisch georiënteerde soundscapes als “Atmosphere” en “Vamos Camponeros”. Eno, de uitvinder van ambient, die naar men zegt juist door de pioniers van Harmonia in die richting werd gedreven, pakt de mic voor zijn bekende vlakke vocalen in “Luneburg Heath”, wat overigens wel een mooi synthesizer-motiefje bevat. Tegen het eind van het album neemt het melodiegehalte weer toe, en stapt Rother weer in de spotlights. “Almost” is opnieuw prachtig en ‘t ook al op de originele uitgave aanwezige “Les Demoiselles” bevat een valse variant op de openingsmelodie. Het korte “When Shade Was Born” bewijst vervolgens hoe ver de groep hun tijd vooruit was. Het klinkt als een interlude die morgen nog door Boards of Canada op plaat kan worden gezet.
mij=Grönland / Rough Trade