In thuisland België werd het debuutalbum Stop Talking van de electrogroep Soldout een redelijk succes in 2004, mede door de singles “I Don’t Want To Have Sex With You en “I Can’t Wait”. Maar dat succes bleef vooral beperkt tot het Franstalig gedeelte van het land, zo legt zangeres Charlotte Maison tijdens het interview nog maar een keer uit. Vier jaar later werd Cuts uitgebracht en op dit moment touren ze volop met hun Waalse vrienden Ghinzu door Europa. Tijd dus voor een interview met de zangeres, in een Brussels café twee minuten van haar huis vandaan.
mij=Interview: Nathalie. Foto's: Storm
Eerst maar even bij het ontstaan van Soldout beginnen, hoe zijn David en jij bij elkaar uitgekomen?
‘Als tiener schreef ik veel songs, maar die waren vooral folkachtig. Een kennis hoorde een demo en opperde dat ik maar eens moest afspreken met David, aangezien hij een dj was en we misschien wel samen konden werken. Wat betreft het samenwerken had hij wel gelijk, maar David was absoluut geen dj! (lacht) Het verschil tussen elektronica-artiesten en dj's wordt wel vaker niet gezien. Ik wist zelf overigens bijna niets van dat genre muziek, op Depeche Mode na dan. David was op dat moment vooral into oude elektronicamuziek en psychedelische rock van bands als Front 242, Klaus Schulze, Pink Floyd en Tangerine Dream. Dus het was echt het samenkomen van mijn rock/folk-vocalen en zijn elektronische kant. Tot dan toe waren we eigenlijk allebei een beetje op het zolderkamertje bezig met muziek. De ontmoeting was voor ons beiden een eyeopener, we complementeren elkaar perfect zowel privé als muzikaal. Vervolgens zijn we een demo gaan maken met vijf nummers erop. Een jaar later hadden we al een platendeal.'
Dus jullie hebben je niet hoeven te bewijzen in wedstrijden of lopen leuren met een demo?
‘We hadden zelfs nog nooit een show gedaan toen we tekenden bij een platenmaatschappij. Daarna werden we eigenlijk ook direct geboekt. Wat dat betreft hebben we geluk gehad. De Waalse media omarmden ons ook meteen. In Vlaanderen had je natuurlijk al Vive La Fête, maar er was eigenlijk niets vergelijkbaars met ons in Wallonië. Toen we shows gingen doen was dat wel even wennen, we waren nogal verlegen en ook niet gewend om in de spotlights te staan. Maar door het live spelen kregen we meer vertrouwen in ons kunnen, vooral omdat mensen zeiden ons beter live te vinden dan op de plaat. Eigenlijk ben ik wel blij dat het allemaal zo gegaan is, want we waren allebei groentjes in de muziekbusiness, ook al waren we beiden al sinds jonge leeftijd bezig met muziek. We hadden geen grootse plannen en ook geen echte verwachtingen. Puur het feit dat een leraar van mij, die ook muzikant was, onze demo bij een platenmaatschappij terecht deed komen maakte dat we fris de muziekindustrie instapten.'
Jullie tweede album Cuts kwam al in 2008 uit in België.
‘Ja, en afgelopen zomer in Nederland. En ook in Amerika, en we hopen dat het album ook nog een release in Duitsland krijgt. Duitsland is toch wel het walhalla van de elektronische muziek, het zou echt fantastisch zijn om daar ook te kunnen gaan toeren. We hebben al redelijk wat shows gedaan in Nederland dit jaar [op dit moment zijn ze het voorprogramma van Ghinzu in o.a. Nederland, red.] en ik moet zeggen: die kleinere optredens bevallen ons op dit moment wel. In Wallonië hebben we al een paar keer voor grote mensenmassa's opgetreden, maar dat is toch een hele andere vibe. Bijvoorbeeld: we stonden dit jaar voor 10/15.000 mensen te spelen in Brussel tijdens een festival, maar de dag ervoor stonden we in de bovenzaal van Paradiso voor 25 mensen te spelen en dat was echt zo'n goed concert, het publiek ging volledig mee. Daar doe je het voor.'
Is het voor jullie eigenlijk makkelijker om met ‘electroclash' muziek, optredens in Frankrijk te krijgen dan in Nederland en Vlaanderen?
‘Inderdaad lukt dat in Frankrijk wel beter, maar dat komt volgens mij niet echt door de muziek. De media vreten ons in Vlaanderen gewoon niet erg, ze zijn niet geïnteresseerd in Franssprekende bands, ook al zingen we in het Engels en hebben we verder weinig met de politiek van doen. Zelfs Ghinzu en Girls in Hawaii moeten nog steeds erg veel moeite doen om in Vlaanderen opgepikt te worden. Maar het zijn niet alleen de Waalse bands, ook Franse bands worden niet gedraaid in Vlaanderen. Ik ben er echt van overtuigd dat onze muziek zou kunnen werken in Vlaanderen.'
Merk je veel verschil in de reacties van het publiek, je bent namelijk al maanden met Ghinzu door de drie landen op tournee?
‘Ja, in Wallonië is ons publiek wat jonger en breder omdat we op de radio te horen zijn. In Frankrijk is het publiek over het algemeen wat ouder, daar spelen we meer in de alternatieve scene. Soms zijn dat zelfs musea, zoals het Palais de Tokyo. Wat betreft Vlaanderen, daar hebben we nog niet echt solo shows gespeeld, maar wat in Nederland, Vlaanderen en Frankrijk opvalt is dat het publiek echt luistert en kijkt naar wat je aan het doen bent op het podium. In Wallonië zijn ze vooral aan het feesten (lacht).'
Is er een groot verschil geweest in het opnameproces van Stop Talking en Cuts?
‘Behoorlijk anders, het eerste album was nogal spontaan. We hadden dus al vijf, zes nummers klaar en de rest was ook snel af. Bij Cuts hebben we hard nagedacht over wat we nu wilden maken. Dat was moeilijk. We hebben ongeveer twee jaar vanalles bedacht maar dat werden we ook beu, dus ineens hebben we de knoop maar doorgehakt en zijn we begonnen.'
Wie begint er dan met wat?
‘Voor dit album had ik al behoorlijk wat teksten geschreven in een notitieboekje waar ik uit kon putten. Vervolgens kwam David met een bas- of drumlijn en begon ik te zingen, van daaruit zijn we verder gegaan met de nummers. We hebben eigenlijk veel voorgeproduceerd thuis; alleen instrumenten die we daar niet hadden zijn in de studio opgenomen en natuurlijk de vocalen. Jason Boshoff [de producer van o.a. Basement Jaxx en Lisa Hannigan, red.] heeft het album vooral afgemixt, qua produceren was het alleen een beetje het tweaken van nummers. Het heeft onszelf veel tijd gekost om de arrangementen precies goed te krijgen. Dit album is zeker persoonlijker en donkerder dan de eerste plaat.'
Het is in ieder geval een erg verslavend album.
(lacht) ‘Het heeft repetitieve kwaliteiten ja. Het is wel zo dat de meeste mensen het meer dan één keer moeten horen om het te bevatten, dat maakt het album ook interessanter volgens ons. Je blijft nieuwe dingen horen naarmate je Cuts meer beluistert.'
Om toch al een tipje van de sluier op te lichten voor degenen die het album nog niet beluisterd hebben, wat is het verhaal achter “The Box”?
‘Ehm… grappig dat je daar over begint. Dat nummer gaat eigenlijk over een writer's block. Het was een dag waar maar geen idee wilde komen, dus toen zei ik tegen David: “speel eens een klassieke drumpartij”. De zin: I'm going to get you out of it, I'm going to make it like a hit and you are gonna love the beat kwam daarna als vanzelf, et voila … het nummer was er. En eigenlijk is het nu ook één van onze favoriete nummers op het album.'
“One Word And The Next” komt een beetje bitchy over.
‘Klopt, wat dat betreft heeft het wel wat overeenkomsten met onze vorige plaat. Het wil eigenlijk zeggen dat als iemand alles maar goed doet, dat nogal saai is. In het leven en nog meer in de kunst is het belangrijk om niet te perfect te willen zijn. Je moet een manier vinden om jezelf te laten gaan – maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.'
Er staat ook een nummer op het album dat uit twee gedeeltes bestaat “Come On”, maar eigenlijk is dat hetzelfde nummer…
‘”Come On (part 1)” was af en ik kon er maar niet de vinger opleggen wat er aan dat nummer miste. Ineens ben ik gewoon de tune gaan veranderen en daardoor de hele song en werd het iets rustigs wat Part 2 opleverde. Maar beide horen bij elkaar, dus werd het “Come On (part 1)” en “Come On (part 2)”.'
“The Cut” is jullie huidige single.
‘Veel mensen vinden dat een van de beste nummers op het album. En een paar videokunstenaars in Frankrijk vroegen ons of ze een videoclip mochten maken bij een nummer van Cuts. Dus we hebben hen laten kiezen en ze kwamen bij “The Cut” uit.'
En als Kanye West het dan vervolgens op zijn blog plaatst…
(lacht) ‘Eh ja, ik kwam er eigenlijk pas na een paar dagen achter toen een fan ons daarop wees, dus de telefoon stond nog niet meteen roodgloeiend. Eerlijk gezegd kende ik Kanye West niet eens. Een week later begonnen we ineens aanvragen uit de UK en Amerika te krijgen. We hopen dat het wat gaat opleveren, we willen graag in Amerika gaan touren maar niet zomaar ergens. We hebben er wel al eens opgetreden, maar als we nog een keer teruggaan mag het wel iets meer georganiseerd zijn.'
“The Shape Of” beëindigt het album.
‘En geeft misschien wel het beste het gevoel van het hele album aan. Het is een messy, treurig nummer. Soms vraag je je namelijk wel eens af waar het heen gaat met de wereld'.
Sluipen er bij het maken van de muziek nog wel eens invloeden in zoals van de oude Belgische electro-scene?
‘Front 242 is wel een van de favoriete bands van David, maar als ik voor mezelf spreek, ik probeer dat te voorkomen. Ik ben ook nooit zo bezig geweest met bepaalde albums of bands. Oké, ik ben wel een PJ Harvey-fan maar ik probeer toch zover mogelijk bij haar vandaan te blijven in mijn eigen stijl. Voor Cuts was het eigenlijk wel apart want ik ging steeds meer oude elektronica luisteren en David ging meer richting het moderne. Ondertussen kan ik bijvoorbeeld Neu! erg waarderen.'
Jullie hebben nog een optreden met Ghinzu in Nederland. Wat gaat er daarna gebeuren?
‘Er is een kans dat we komend voorjaar nog in Nederland gaan spelen, we zijn bezig met een kledingmerk/muziekplatform en er is een kans dat we dan ook een paar shows doen. En in Vlaanderen doen we in februari een kleine clubtour. In december gaan we in ieder geval weer aan nieuw materiaal werken en dat zullen we ook vrij snel uitbrengen. Het veranderende muziekklimaat maakt dat we niet meer een heel album hoeven uit te brengen.'
Als laatste nog een ding, nooit bang om te selling out?
(lacht) ‘Tja die naam. We hebben die even snel bedacht bij het eerste nummer dat we opnamen, we gingen er eigenlijk niet vanuit dat we zouden optreden. Het is niet de handigste naam om te hebben als band. Het ging ook al mis bij ons eerste optreden, omdat de concertpromotor ons al meteen in paniek opbelde dat hij telefoontjes kreeg van mensen die dachten dat het al uitverkocht was. Vooralsnog zijn we niet bang dat we selling out, dit album is niet echt heel commercieel en ik zal zelf nooit iets doen waar ik niet honderd procent achter sta.'