Ik zit met een serieus probleem nu. Aan het eind van het jaar maken we bij File Under, net zoals op iedere andere muzieksites, onze jaarlijstjes. De platen die op de jaarlijstjes staan en nog niet gerecenseerd zijn, worden nog snel even gerecenseerd. Zodat we een mooi compleet overzicht kunnen maken. Toen ik mijn jaarlijstje klaar had, zag ik tot mijn schrik dat ik nog vier recensies moest maken. Die kwamen relatief snel uit de pen cq. Apple, maar de vierde, dat wil maar niet vlotten. En dan hebben we het nog wel over de nr. 1 van mijn jaarlijst! De nr.1 waarvan ik wist, toen ik de plaat voor het eerst hoorde, dat wordt mijn nummer 1. En ik hoorde hem voor het eerst in mei! En inderdaad, er is geen plaat ook maar in de buurt gekomen van Dananananaykroyd‘s Hey Everyone. Mijn meest gedraaide plaat van het jaar. De plaat waar ik het meest op meegegild heb, de plaat waarop ik meest en het hardst door mijn woonkamer gestuiterd heb. De band die bijna het beste concert van het jaar gaf (alleen de decibellen van A Place To Bury Strangers waren beter). Maar ik krijg mijn enthousiasme niet op papier! Ik zou zo graag willen zeggen dat de eerste keer Dananananaykroyd vergelijkbaar was met de eerste keer Pixies (met Surfer Rosa destijds), de band die mij echt op het indiepad zette. De geniale gekte! Nu zit Dananananaykroyd in een ander genre, die van de posthardcore, met hun stuiterende ritmes, drie gitaristen en twee zangers waarvan er een zeer nauwgezet een mager speenvarken imiteert, maar toch, iedere keer moet ik weer aan de Pixies denken. Magoe, de Pixies zijn dood, althans dat wat ze dit jaar in de Heineken Music Hall deden had niet veel levends, dus leve Dananananaykroyd dan maar. Ik had ze meer op de festivals verwacht, zodat u ook overstag had kunnen gaan. Maar ondertussen zult u het met Hey Everyone moeten doen. En daar ben ik ook mee begonnen, dus het komt allemaal wel goed met u…
mij=Best Before / PIAS