Een overdosis twee pop is zo opgelopen. Blijkbaar weet het Nieuw-Zeelandse duo The Brunettes dat maar al te goed en dus hebben ze twee maatregelen genomen om hun vierde album Paper Dolls boeiend te houden. In de eerste plaats hebben ze de lengte beperkt gehouden: na een stief half uurtje is het afgelopen. Ten tweede hebben ze de jengelende gitaren grotendeels ingewisseld voor synthesizers, drumcomputers en een electro-sound. Met die synthesizers plamuren ze hun geluid soms net iets te vaak dicht, zodat hun sound opzichtig naar de jaren tachtig teruggrijpt. Een derde unique selling point van The Brunettes zijn Jonathan Bree en Heather Mansfield. De twee nemen het meeste werk voor hun rekening, aangevuld met muzikanten die uit de scene van Auckland gerekruteerd zijn. Vraag-en-antwoordspelletjes zijn hun favoriete zangvorm, en dat is een vorm die in elk geval de vaart er in houdt, want apart zijn hun stemmen te vlak om lang te boeien. Eigenlijk geldt hetzelfde voor hun liedjes, waar het net iets te vaak studio-trickery is die de spanning er in moet houden. De single “Red Rollerskates” (let op de tekst!) en “Bedroom Disco” (Bang om naar de disco te gaan? Hou je feestjes thuis!) zijn de hoogtepunten op Paper Dolls. En da’s een magere score voor een plaat die net dertig minuten klokt.
mij=Lil' Chief / Konkurrent