Waarom heeft de NS eigenlijk stiltecoupés in het leven geroepen? Ik ben er blij mee hoor, maar het valt me op hoe weinig mensen zich eraan houden. Hun geklets en gebel wekt alleen maar irritatie op bij mensen die wel in zo’n coupé willen werken. Ik denk altijd weer ‘zal ik er wat van zeggen’, maar doordat ik eigenlijk altijd met zo’n inear koptelefoon op zit muziek te luisteren is het gekeuvel aan telefoons of tussen twee mensen slechts geroezemoes voor me. Toch stoorde ik me er vanmorgen heel erg aan. In plaats van dat ik zat te genieten van de muziek van Davie Lawson zat ik me blauw te ergeren aan het gekeuvel van twee meisjes over de auto met gebreken van een van hen. Ik zei ik er dus wat van. Ik wilde namelijk echt in alle rust nog eens luisteren naar Tree Tumble Wake Mother, de tweede cd van Davie Lawson. Hij is zo’n artiest waarbij het muisstil moet zijn om je heen als ‘ie speelt. Met zijn weemoedige stem die nog meer dan op zijn vorige cd doet denken aan Damien Rice moet hij gewoon alle aandacht krijgen. Het is niet zo dat zijn liedjes allemaal heel rustig en ingetogen zijn dat dit gebeurt. Het zijn gewoon zulke mooie songs dat ze afdwingen dat je naar ze luistert en niet gestoord wordt. Die kans werd mij nu ontnomen. Lawson nam deze plaat op ergens in een compleet analoge studio ergens op een achteraf zoldertje in Glasgow en dat hoor je er aan af. Tree Tumble Wake Mother heeft namelijk een hele fijne warme sound waardoor bijvoorbeeld de gitaren in “Good Question” extra gloedvol laten klinken. In die studio was het een zoete inval van bevriende muzikanten die Lawson hielpen bij de opnamen, maar de begeleiding is wel spaarzaam en sober gebleven. Iedereen snapte dat het vooral moest draaien om de akoestische gitaar van Lawson en zijn zang en dat de best bijzaak was. Jammer dat dat om mij heen niet begrepen wordt, want de twee meisjes waren ernstig verontwaardigd toen ik ze vroeg of ze hun mond wilden houden. Troela’s.
mij=Smoked / Munich