Al bij het debuut in 1989, Last Of The Runaways, was ik verslingerd aan Giant. AOR van de bovenste plank, met een partij bombast waar je u tegen zegt. En niet te vergeten fantastisch gitaarwerk van Dann Huff, de grote man achter de band. Op dat moment was Huff al een Grote Naam in sessieland (voor Chaka Khan, Joe Cocker, Michael Jackson, George Benson, Madonna en nog vele anderen, getuige deze lijst van acht pagina´s) en Giant was een hobbybandje. Opvolger Time To Burn werd een stuk minder ontvangen en na het vertrek van toetsenist Alan Pasqua gebeurde wat dan logisch is bij hobbybandjes: Giant ging op de plank. In 2001 wist Frontiers Huff te verleiden tot een comebackplaat en in 2010 proberen ze het nog eens. Maar tot mijn verbijstering zonder zanger/gitarist Dann Huff. Een verloren zaak, dacht ik eerst. Tot ik zag wie er in zijn plaats aangetrokken zijn. Gitarist is Winger‘s John Roth, de zanger is niemand minder dan Terry Brock, de man die Slamer‘s Nowhere Land tot grote hoogten stuwde. En ja, het nieuwe Giant heeft veel weg van Slamer. Omdat Brock zo’n kenmerkend geluid heeft, en omdat Roth een uitstekende gitarist is, maar een minder kenmerkend geluid heeft dan Dann Huff. De songs zijn geschreven door Brock c.s. én Dann Huff, die ook de gitaar hanteert op “Believer (Redux)” en “Save Me”, maar ook door bijvoorbeeld Erik Martensson and Robert Sall (W.E.T.). De titelsong en een nummer als “Never Surrender” zijn representatief voor wat hier gepresenteerd wordt: stadionrock pur sang. Niet alle nummers zijn even sterk en er is maar een paar keer een monumentaal intro te noteren zoals dat bij Slamer vaste prik was, maar zolang Slamer niet met een opvolger komt, heb ik met Giant waardig tijdverdrijf in huis. Ook al is Giant zonder Dann Huff eigenlijk geen Giant meer, dit is hoe dan ook een geslaagd album.
mij=Frontiers / Rough Trade