‘Kijk nou, ik krijg er gewoon een rood hoofd van!’
Als een wervelwind komt ze café De Bruine Pij in Breda binnenstormen. Op het moment dat ze haar hagelwit met zuurstokroze Skullcandy-koptelefoon in haar tas wil stoppen, gaat haar mobiele telefoon. Even weet ze niet zo goed of ze eerst zal opnemen of toch maar eerst die koptelefoon zal opbergen. Tegelijkertijd is ook een optie maar dat blijkt niet echt handig. Al snel schuift haar telefoon langzaam tussen haar schouder en hoofd vandaan en ze kan hem nog maar net op tijd opvangen alvorens hij op de grond valt. Dit is dus typisch Jess – het alias van de achtentwintig-jarige Janneke Steffens. Het getuigt dan ook van veel zelfkennis en gezonde zelfspot dat ze zichzelf in haar bio de Bridget Jones van de Nederlandse popmuziek noemt.
mij=Interview: André
Vorig jaar verscheen het eerder in eigen beheer uitgebrachte album All Hands Filled With Joy op het Bladehammer-label. In vrijwel onveranderde vorm. Alleen het hoesje is veranderd ('het leek op een foto alsof ik schurft had') en de onlangs verschenen tweede groovy single “Rising Up” is eraan toegevoegd. Ze heeft namelijk naar eigen zeggen al meer dan genoeg tijd en energie besteed aan de totstandkoming van dat album. 'Zo, téring! Ik ben er echt lang mee bezig geweest. Wat bij mij gewoon een beetje het probleem was, was dat er een hoop dingen rondom heen gebeurt zijn. Uiteindelijk ben ik er drie jaar mee bezig geweest. Ik ben de opnames begonnen met een andere producer. Als ik die opnames terug hoor, hoe ik toen zong en piano speelde, was het een hele andere plaat geworden. Deze plaat is een stuk rustiger. Ik heb het ook veel rustiger ingezongen. We zijn heel dicht bij de basis gebleven. Die andere opnames liepen gewoon niet. Toen ben ik dus naar Wouter (Budé) gegaan en zijn we helemaal opnieuw begonnen. Ik vraag me af of het met die andere opnames nog wel goed was gekomen.' Ze kent Wouter via de rockacademie. 'Hij speelde in een heel leuk bandje, Sub, dat erg populair was op die school. Ik heb ook een paar keer in het voorprogramma van ze gestaan. Ik weet het niet meer precies, maar volgens mij ben ik uiteindelijk via Nienke (Nina June) bij hem terecht gekomen als producer.'
Ik krijg de indruk dat die groep van de rockacademie een hechte club is. 'Ja, voor zover ik weet was die lichting dat wel. Een hele open groep mensen met veel interesse voor wat de ander doet. Wouter speelde daar ook een grote rol in. Hij had altijd al zoiets van wij zijn de nieuwe lichting van de rockacademie en er is een hele grote basisgroep van muzikanten, producers en bestaande acts in Nederland. Dat is de muziekbusiness. Het is heel moeilijk om daar tussen te komen. Dat moeten we samen doen. Onze krachten bundelen.' Er vinden nog steeds veel muzikale kruisbestuivingen binnen die groep plaats? 'Ja heel veel. Iedereen speelt met elkaar en doet het met elkaar. [lacht] Nou ja zeg. Hoe zeg ik dat nu weer? Afijn, het is dus heel erg leuk allemaal. Het is gewoon een hele hechte vriendengroep.'
Hoe hecht die groep ook moge zijn, toch besloot de sympathieke blonde zangeres met de opleiding te stoppen. Ze was er veel te chaotisch en ongeduldig voor. De opleiding is echter wel van invloed geweest op haar songschrijven. 'Ik merk bij mezelf wel een soort persoonlijke groei. Als ik kijk naar wat ik nu schrijf en dat vergelijk met wat ik eerst deed, zie ik echt een groot verschil. Met name in de teksten. Ik merk bijvoorbeeld dat ik steeds meer uit mijn duim zuig. Dat het niet meer allemaal over familie, vrienden en mijn persoontje zelf gaat.' Ben je niet bang dat het dan nep wordt? 'Nee, zo zie ik dat niet. Het is meer Randy Newman-achtig. Die kan karakters neerzetten en daar een lied omheen schrijven. Niet dat ik mezelf meteen met hem ga vergelijken, maar ik wil daar wel van proeven, zeg maar. Eigenlijk, als ik heel eerlijk ben, is het dat helemaal niet en is het gewoon allemaal hartstikke autobiografisch. Karakters gebruik ik dan meer als een uitvergroting van een stukje van mezelf. En het is een manier om het ook ergens anders op van toepassing te laten zijn dan mezelf. Het wordt af en toe gewoon te persoonlijk zelfs.' Zijn er dan ook nummers die zo persoonlijk zijn dat je ze liever niet meer speelt? Janneke schiet in de lach en antwoordt met een bevestigend 'ja'. Ik ben benieuwd welke nummers het zijn. Ze vindt het zichtbaar een lastige vraag: 'Poeh. Kijk nou, ik krijg er gewoon een rood hoofd van! Hmmm. Er zijn een aantal nummers die sowieso niemand te horen krijgt. Niet omdat ik ze slecht vind, maar meer omdat ik het er niet meer mee eens ben. Daarnaast merk ik dat ik het de laatste tijd moeilijk vind om het nummer “All Hands Filled With Joy” te spelen. Het is ook meer een luisterliedje waarbij het lastig is om de aandacht van het publiek vast te houden.' Maar dat is dus meer een technische reden dan een inhoudelijke. 'Nou het zit ook in de tekst hoor. Ik heb het ook heel lang geleden geschreven. Een jaar of tien geleden alweer. Dat gevoel wat ik toen had, heb ik nu niet meer. Snap je? Ik heb het ook met “Song For The Moon”. Het is een beetje te naïef of zo.'
Dat klinkt alsof je je schaamt voor die naïviteit. 'Nou, ik weet dat ik een ontzettend naïeve muts ben. Ik begin de laatste tijd dan ook heel erg te neigen naar lekkere groovende muziek. Bij trage liedjes als “Song For The Moon” krijg ik gewoon een beetje jeuk.' Wellicht dat Janneke wat die groovende muziek betreft de smaak te pakken heeft gekregen door de voorprogramma's die ze bij Sabrina Starke deed. Sabrina, die op hetzelfde label zit, is vorig jaar flink doorgebroken. Janneke windt er geen doekjes om dat ze dat zelf ook ambieert: 'Ja natuurlijk. Ik vind gewoon dat het nu maar eens moet gebeuren. En ik vind dat je dat ook moet kunnen zeggen. Het is gewoon fair. Ook naar mijn band toe.' Niet geheel onbelangrijk binnen die band zijn de achtergrondzangeressen Irma en Chantal. Janneke houdt er alvast rekening mee dat die wel eens zouden kunnen vertrekken om voor een solocarrière te kiezen: 'Daar wordt gewoon open en bloot over gepraat. Dat moet ook. Ik heb voor iedereen in de band een vervanger klaar staan. Ik hou ook in de gaten of ze zich nog lekker voelen binnen de band. Dat ze niet te veel liever met een ander bandje of zo bezig zijn.' Zou je jezelf wat dat betreft een controlfreak noemen? 'Ik?!' Janneke denkt even na en vervolgt: 'Ja. Dat is wel grappig dat je dat zo zegt. Het is zelfs niet alleen daarmee hoor. Tja, in sommige dingen, zoals bijvoorbeeld in je privéleven, vind ik dat je wel een beetje los mag laten. Maar met zoiets als dit wil ik gewoon heel graag weten van iedereen wat hun plannen zijn. Dat ik ook meteen vervanging heb, mochten die plannen niet helemaal met de mijne overeenkomen. Daarvoor is het allemaal net iets te belangrijk voor me.'